هوش مصنوعی: جز کمر تو، هیچ چیزی از موهایت ندیدم و جز حرف‌هایت، هیچ علامتی از دهانت نشنیدم.

هوش مصنوعی: من چه فهمی از عمق وجود تو دارم که تا به حال نتوانسته‌ام به آن برسم؟ تو چه نشانی داری که هرگز از بیان تو نشنیده‌ام؟

هوش مصنوعی: تو کدام هنرمند بزرگ هستی که من تو را نشناسم؟ چه کار کنم که فکر من نتواند به مکان آرامش تو برسد؟

هوش مصنوعی: هرچقدر هم که جان داشته باشم، حاضر هستم برای خاک پای تو فدا شوم. زیرا اگر دل تو را به دست نیاورم، دلم هرگز آرام نمی‌گیرد و برای تو احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: چرا از کسی که در وضعیت ضعیفی قرار دارد، سوال می‌کنی؟ تو که خودت قدرت و توانایی داری، چرا به حال او توجه نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: اگر کسی نتواند آستین تو را ببوسد، پس بیایید و زندگی‌ام را از درگاه تو ببرم.

هوش مصنوعی: چه فایده‌ای دارد که بلبلی در کنار تو حضور ندارد، در حالی که باغبان تو او را به شدت می‌ترساند و نمی‌گذارد لحظه‌ای آرامش داشته باشد؟

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که آن فرد بیچاره، که دائماً از عشق تو صحبت می‌کند، با یاد تو قلب خسته‌اش را زنده نگه دارد و از عطر بهشت‌گونهٔ باغ تو بهره‌مند شود؟

هوش مصنوعی: بچه را از بین ما دور کن، چون خواجو کم کم دلسرد و ناراحت شده و بهتر است که کمی فاصله بگیرد.