هوش مصنوعی: اگر او صحبت نکند، حرف‌ها در دهان او وجود دارد و اگر او خود را برای کاری آماده نکند، توجه و دقت در وجودش حس می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر من بخندم، می‌گویم که دهنش شبیه پسته است، اما این را جدی نگیر، زیرا دهنش به هیچ وجه به لطافت قابل مقایسه نیست.

هوش مصنوعی: برادر، از روی حسادت و رقابت به من بیشتر از این حمله نکن که من در برابر عظمت او از خود بی‌خبر و خالی از ارزش هستم.

هوش مصنوعی: چون طبیب ما به درد و مشکل بیماران اهمیت نمی‌دهد، پس بگذارید بمیرم و بر چشمان ناتوان او بیفتم.

هوش مصنوعی: اگر او برای آزار من تصمیم بگیرد، من چه کار کنم؟ آیا جان شیرینم را فدای جان او نکنم؟

هوش مصنوعی: چهره زیبا و خوشبو او مانند عنبر است و من به او دل باختم. وقتی که او با چشمانش به من نگاه کرد، گفتم هیچ کس نمی‌تواند به او آسیبی برساند.

هوش مصنوعی: بچه با صورتی زیبا و معانی بسیار، به من این اجازه را می‌دهد که درباره‌اش صحبت کنم، اما من از بیان ویژگی‌هایش حیران و شگفت‌زده‌ام.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم به کجا بروم و چه بگویم. از چهره‌اش نشانه‌ای نمی‌یابم و هیچ‌کس نمی‌تواند نشانی از او به من بدهد، چون او در بی‌نشانی به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: غم دل را با خود گفتم که باید بیان کنم، اما کسی که زبانش سیاه است، شایسته نیست که از این غم مطلع شود.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است انسان با عقل و دانش از دست کمند و بند او رها شود؟ پاسخ این است که رهایی از این بندها تنها با فهم و درک عمیق امکان‌پذیر نیست.

هوش مصنوعی: زمانی که در صبحگاه، سخن از فغان خواجو به میان می‌آید، باید بگویی که الان وقت اوج گرفتن و رسیدن به آسمان است.