هوش مصنوعی: به زیبایی و جذابیت موهای تیره‌ات می‌افتم که بوی خوشی چون مشک دارد، و چهره‌ی زیبایت همچون گل، آب و لطافت را از گلنار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: من چهره‌ام را از زلف تو پنهان می‌کنم، زیرا می‌گویند که نباید طلا را در دست مردی دلقک به نمایش گذاشت.

هوش مصنوعی: دل من مثل میوه‌ی نارنجی است که بی‌لانه‌ی لعل، پر از نارنج و اشک‌هایش همچون دانه‌های نار است.

هوش مصنوعی: اگر تیر و کمان نشانه نمی‌زنند، پس چرا کمان همیشه بالای سر بیمار است؟

هوش مصنوعی: وقتی که چشم تو به مانند چشمه‌ای از فتنه و آشفتگی است، چطور ممکن است که همیشه خواب باشد در حالی که فتنه و آشوب همواره بیدار است؟

هوش مصنوعی: چشم‌هایم پر از اشک و حالتم زرد و پریشان است، مانند رودخانه‌ای که با آب هایش می‌ریزد، در حالی که زعفران زار به زیبایی خود ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: معبود مورد علاقه‌ام همانند قبله‌ای برای من است و عشق من به او مانند زمزم و حس شیرینی‌اش از کعبه نیز فراتر می‌رود.

هوش مصنوعی: دل پر از درد نیاز به درمان دارد، اما برای بدن بیمار، مراقبت و توجه فقط منجر به رنج می‌شود.

هوش مصنوعی: تنفس‌های خوشبو مانند عطری که خواجو دارد، در میان عطاران ناشناخته است.