هوش مصنوعی: کدام دلی هست که از دوری معذب نشود و کدام جان است که از اندوه فریاد نزد؟

هوش مصنوعی: اشک من به کجا می‌رود که مانند آب چشم‌هایم نمی‌تواند بر روی هم سرازیر شود؟

هوش مصنوعی: از خوشحالی و شوق زیبایی چهره‌اش آن‌چنان مست و شاداب هستم که حتی یاد گل‌های خوشبو و زیبا هم به ذهنم نمی‌آید.

هوش مصنوعی: بدون هیچ شکایتی از درد سینه‌ام در درونم هست، اما این آتش در دلم بر زبان نمی‌آید.

هوش مصنوعی: صبر من به حدی شکسته و تحملم تمام شده که دیگر هیچ امیدی برای نجات و رسیدن به ساحل ندارم.

هوش مصنوعی: کسی که به یاد لبانش میافتد، برایم عجیب است که چرا طعم زندگی‌اش در دهانش نمی‌آید.

هوش مصنوعی: معناهایی که در آن شکل زیبا و دلنشینی وجود دارد را از من نپرس، چون نمی‌توانم آنها را به زبان بیاورم.

هوش مصنوعی: واقعاً قامت سرو زیباست، اما برای من اینطور که باید نیست و به چشمم چنین نمی‌آید.

هوش مصنوعی: در میان او سخنی رد و بدل نمی‌شود که خواجو از فضولی بی‌جهت دوری کرده است.