هوش مصنوعی: دل من مانند اسیری در زلف‌های دلربای تو گرفتار است. اگر در شیارهای زلفت جایی برای دل من نباشد، با این حال دلم بی‌قرار و ناراحت می‌شود.

هوش مصنوعی: دل من بدون هیچ آرامش و ثباتی رها شده و در حال آشفته‌حالی است. افسوس به حال دل من که این گونه بی‌قرار و بی‌سر و سامان شده است.

هوش مصنوعی: در نهایت، ای دوستان همدل، اگر یک لحظه با من همدلی کنید، خواهش می‌کنم که در کنارش خستگی‌ام را تحمل کنید و به من سرزنش نکنید.

هوش مصنوعی: دل من به شدت در حال تپش است و از وضعیت کنونی ناراحت و آشفته‌ام. احساساتم به شدت به بیرون رو کرده و نمی‌توانم آن‌ها را پنهان کنم. ای کاش کسی باشد تا این درد و اضطراب را از من بگیرد.

هوش مصنوعی: من که دلی شکسته دارم، نمی‌دانم به که بگویم غم‌هایم را، چرا که جز آهی در دل به عنوان همدمی در سحرگاهان ندارم.

هوش مصنوعی: اگر لبخند تو نتواند زخم‌های دل من را آرام کند، آه، چه درد بزرگی دارم که فدای دل من شده است.

هوش مصنوعی: ای تصویر موی تو، تو را در دل خود می‌پرورانم و هیچ‌کس نمی‌تواند مرا از راز و رمز آن موی بلندت دور کند.

هوش مصنوعی: ای سازنده‌ی نغمه، برای دل خسته‌ام این آهنگ را بساز. وای بر دلم که درونش پر از درد است!

هوش مصنوعی: از زیبایی و جاذبه‌های موهایت، دل من سرشار از شیدایی شده و عشق تو در وجودم شعله‌ور شده است.

هوش مصنوعی: اگر از این به بعد به درد و دل من گوش ندهی، دل سوخته‌ام و ناله‌ام به آسمان می‌رود. ای کاش به حال دل من رحم کنی.

هوش مصنوعی: دیشب به خاطر عشق تو در باغ خوابیدم، اما دل من نتوانست از زلف تو حتی یک تار مو دور شود.

هوش مصنوعی: در میان چمن، فاخته‌ای می‌خواند که دل من پر از غم و اندوه است و افسوس می‌خورَد. دل من، ای وای، چقدر در درد و رنج است.