هوش مصنوعی: سخن من مانند گلی زیباست و بلبل، که با کلامش به زیبایی بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: من آن طوطی خوش‌صدا هستم که وقتی صحبت می‌کنم، طوطی‌های دیگر به شکر زبانی که دارم، حسادت می‌کنند.

هوش مصنوعی: بلبل در باغ گل، تمام شب به آواز و نغمه‌های من گوش می‌دهد و از آن لذت می‌برد.

هوش مصنوعی: در نزد من که از دل لؤلؤ (مروارید) صداهای زیبا و دل‌انگیز می‌آید، نمی‌توان نام لؤلؤ را به‌عنوان جواهر آورد، زیرا خود آن صدا به من تعلق دارد و به من مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: سخنان من از عمق جانم برمی‌خیزد و گوهرها از معدن به دست می‌آیند، اما دریا هم از قابلیت‌های من شرمنده است.

هوش مصنوعی: الف، قامت من به شکل حرف نون است و کاف و نون، نکته‌ای از راز و معمای من را بیان می‌کنند.

هوش مصنوعی: کلام من مانند جادو اثرگذار و حلال مشکلات است، اما گاهی سخنانم موجب شرمندگی بابلیان می‌شود که به توانایی‌های ویژه‌ی من افتخار می‌کنند.

هوش مصنوعی: هرچند که در این دنیای مادی و خاکی زندگی می‌کنم، اما جایگاه و مقام من بالاتر از آسمان‌ها و سطوح بالای آن است.

هوش مصنوعی: چشمه‌ی آب حیات که خضر به دنبال آن است، فقط یک قطره از آن، به اندازه‌ی دریای وجود من ارزش دارد.

هوش مصنوعی: هرچند آن دختر زیبا از سرزمین ختا، من را به نام هندو می‌خواند، اما من واقعاً ترک هستم.

هوش مصنوعی: برکت و نعمت او بر تمامی دنیا آشکار است و جایگاه من از همه افراد برجسته و مهم بالاتر است.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم جام شراب را پر کنم وقتی چشم من همانند قدحی است که خواجو در صبح بیدار می‌بیند و خود جام شراب من است؟