هوش مصنوعی: ای روح جهان، جان و جهان برای توست. ما آرزوی نزدیکی و دوستی تو را داریم و از نعمت تو بهره‌مندیم.

هوش مصنوعی: وقتی به توصیف لب‌هایت می‌پردازم، می‌بینم در هیچ جای دنیا به این نرمی و لطافت، چیزی ندیده‌ام.

هوش مصنوعی: ای نشانه‌ی نیکی، تو را توصیف کن. درباره‌ی آن موضوع بگویید، زیرا من از بیان عمیق آن ناتوانم.

هوش مصنوعی: اگر کسی به خاطر تیر تو از ترس ملاحظه می‌کند و خود را تحقیر می‌کند، من با کمال شجاعت و قدرت، خود را در برابر قدرت تو قرار داده‌ام.

هوش مصنوعی: ای گل زیبایی که با خنده و لطافت خود دل‌ها را شاد می‌کنی، آیا می‌دانی که با ورود باد سرد پاییز، زیبایی و سرزندگی باغ را تحت تأثیر قرار می‌دهد؟

هوش مصنوعی: هر لحظه تو با دیگران صحبت می‌کنی و از آنها می‌شنوی، ولی من از دور تو به خاطر نبودنت احساس دل‌تنگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر مردم بر من تهمت و ملامت کنند، باز هم از نگاه به تیر و کمانت دست نخواهم کشید.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زهد و دین خود را در مجامع بدعی (خرابات) به نمایش نگذاری، راهی به میخانه و ریشه‌های بلاغت نخواهی یافت.

هوش مصنوعی: برای اینکه نام و نشانه‌ات از جهان محو نشود، لازم است که از میخانه نشانی بگیری.

هوش مصنوعی: اگر دل تو به سمت صنوبر نرود، خواجو با آن درخت نمی‌تواند ارتباطی برقرار کند. اما اگر فرصتی برای ملاقات با آن سرو زیبای تو فراهم شود، همه چیز تغییر می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر تو به شدت در محبت غرق شده‌ای، حتی اگر به خاک تبدیل شوی، باز هم هیچ بادی نمی‌تواند تو را فراموش کند.