هوش مصنوعی: سنبل، که به نوعی گل معروف است، برگ‌های ارغوانی و زیبایی دارد. سبزه‌اش در کنار گلستان و در میان گل‌های دیگر رشد کرده است.

هوش مصنوعی: طوطی بر روی شکر به زندگی مشغول شد و زاغ در کنار ماه، آشیانه‌ای برای خود ساخت.

هوش مصنوعی: دل از زیبایی‌های دلنواز باغ دور افتاده و به یاد لاله‌ای که همانند خورشید درخشان است، غمگین شده است.

هوش مصنوعی: زمانی که شب مانند گردی دور ماه را فرا می‌گیرد، درد و اندوه من مسیر کهکشان را مسدود می‌کند.

هوش مصنوعی: مرد هندو با چهره‌ای سیاه و دودی در حال دویدن به سمت قیروان بود و بلاخره به آنجا رسید.

هوش مصنوعی: وقتی که شکر در تنگ می‌ریخت، سخن او هم در دهانش محدود شد.

هوش مصنوعی: دل بیمار من تحت تأثیر اشک‌های آن چشم ناتوان قرار گرفت.

هوش مصنوعی: خشم و احساسات درونی من، همانند نسیم صبحگاهی، همه جا را فرا گرفته است.

هوش مصنوعی: خواجو به دلیل دل‌خوشی نداشتن از نبود یار، از جان خود خسته و مایوس شده است و احساس می‌کند که دلش بدون او دیگر ارزش و حسی ندارد.