هوش مصنوعی: به خاطر غم نداشتن، خودم را با سرافرازی به درگاه تو می‌رسانم. چون در عشق تو جانم را از دست می‌دهم، نمی‌دانم تا کجا باید بروم تا وفایت را بیابم.

هوش مصنوعی: دکتری که من را دید، نتوانست دارویی برای دردم بنویسد و فقط گفت که صبر کن و درد خود را در دل نگه‌دار، چون در این لحظه ابزار نوشتن ندارم.

هوش مصنوعی: من به سادگی بدون هیچ نشانه‌ای برات را آورده بودم، پس چرا خطی از من بیرون آورده‌ای و گفته‌ای که برات را آورده‌ام؟

هوش مصنوعی: ای پری زیبا، در مراسم عزای شاه، چهره‌ات را مخفی نکن. زیرا وقتی که چهره‌ات را بر چهره او بگذاری، دیگر برایش غم و اندوهی باقی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: به راستی که وقتی صدای عشق در جهان طنین افکند، قامت تو به حدی زیبا و متعالی شد که حتی خرها در برابر تو سجده می‌کنند و بر تو درود می‌فرستند.

هوش مصنوعی: وقتی که به تو می‌گویم من خواب‌آلودم، می‌گویی که جانم را بی‌گفت و گو از دست می‌دهم، مثل بت‌پرستانی که برای بتی که می‌پرستند، خاموش و ساکت هستند.

هوش مصنوعی: صدای عاشقان در روز فرخنده نوروز دلنشین است، اما افسوس که ای کاش خوشی ما نیز به همین سادگی در دسترس بود.

هوش مصنوعی: اگر شرم و حیا داری، به خواجو برو و از دنیا و زندگی دل بکن، زیرا که زیبایی و خوشی زندگی را از تو می‌گیرد و جانت را به خطر می‌اندازد.