هوش مصنوعی: برو، تیرت را به سوی من پرتاب کن، چون من با تمام وجودم فدای تو شدم. دیگر از خنجر و تیر چه نگرانی دارم؟

هوش مصنوعی: محبت انسان را به بند می‌کشد و او نمی‌تواند از آن رهایی یابد. اگر هم بخواهی با شمشیر خود مرا برانی، نمی‌دانم کجا باید بروم چون در این بند گرفتار شده‌ام.

هوش مصنوعی: در جایی که به پادشاهان اجازه نزدیکی نیست، من شکست‌خورده کجا می‌توانم به دور او بروم، در حالی که فقیر هستم.

هوش مصنوعی: وقتی که من از خودم دور می‌شوم و تو در ذهنم می‌آیی، جالب اینجاست که خیال تو هیچ‌گاه از دل و ضمیر من نمی‌رود.

هوش مصنوعی: اگر در شب جدایی مانند شمع در مجلسی می‌سوزم، صبح که شد پرده را کنار بزن و ببین که چگونه برای تو جان می‌دهم.

هوش مصنوعی: شوق و محبت به حدی رسیده که فراتر از دو عالم است و نمی‌توانم از تو دور شوم.

هوش مصنوعی: هیچ کس در دنیا به زیبایی و نرمی تو مشابهی ندارد؛ به طوری که حتی لحظه‌های جذاب و لطیف هم نمی‌توانند با تو رقابت کنند.

هوش مصنوعی: در صبحگاهی به یاد زیبایی‌ات، ناله‌ی غمگینی سر می‌دهم که مانند آهنگ ملایمی است.

هوش مصنوعی: وقتی قلم زیبایی‌های تو را توصیف می‌کند، باید سرود بلبل را به جای تخت و سلطنت تو بشنوی.

هوش مصنوعی: به من نگو که خواجو از حرف زدن با من دست بردارد، چون من دیگر نمی‌توانم صبر کنم. حالا چطور می‌توانم از تو جدا شوم؟

هوش مصنوعی: من در این باغ مانند پرنده‌ای هستم که از جای خود دور شده و صدای شوق و حقیقت عشق را به گوش می‌رساند.