هوش مصنوعی: لبان شیرین و زیبا را با خنده‌ات بگشای، همچون شکری که طعمی دلنشین دارد. این لب‌ها را به شوق شیرینی و لذتی که در دل دارد، برانگیز.

هوش مصنوعی: شراب از دست دشمنان تلخ و ناخوشایند است، اما یک جرعه از دهان کسی که لب‌هایی شیرین و شکرین دارد، بسیار دلپذیر و خوشایند است.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی در شبستان آمد و ای شمع شبستان، تو که غمگین هستی، برخیز و روشنایی را به ارمغان بیاور.

هوش مصنوعی: موهای مشکین و پریشان خود را به اطراف بریز و از عطر سنبل، بر روی برگ سمن بپاش.

هوش مصنوعی: دل او که با یک نگاه تو به دام افتاده، همچون گلی سرزنده در زنجیری آویزان شده است.

هوش مصنوعی: ای آب رخ من از آن لعل (لب) مانند آتش شده و خون دل من را به خاطر آن غمزه‌ی خونریز خود خورده‌ای.

هوش مصنوعی: می‌گویند از نوشیدن و خوش‌گذرانی دوری کن، اما با نرگس زیبای خودت چه توبه و پرهیزی می‌توانی داشته باشی؟

هوش مصنوعی: اگر فرهاد به قدرت و مقام شاهی برسد، بدون وجود شیرین، دیگر چه فایده‌ای برای او خواهد داشت که به سرزمین پرویز ruling برگردد؟

هوش مصنوعی: خواجو، در اینجا به چه درد و دل کردن و ناله و فریاد بیهوده می‌پردازی؟ چه غمی برای گل وجود دارد در برابر نغمه‌های پرندگان صبحگاهی؟