هوش مصنوعی: چه کسانی هستند که در فکر و نیت خود دل‌های دیگران را می‌شکنند؟ آن‌ها با من خسته و ناتوان هستند و تنها هدفشان این است که مرا از پیش خود برانند.

هوش مصنوعی: می‌کشند تا من را بکشند، اما تا زمانی که از غم و درد خودم رها نشوم، این کار را نمی‌توانند انجام دهند.

هوش مصنوعی: صبر کردن سخت و دشوار است و پزشکان، مانند فرهاد، حتی وقتی که شکر شیرین در اختیار دارند، نمی‌گذارند که از زهر برای درمان استفاده کنند.

هوش مصنوعی: ای آن که با شکوه و عظمت از کنار دل‌های خسته می‌گذری، آیا می‌دانی که شب‌های بی‌تابی و دوری تو چگونه بر دل‌ها می‌گذرد؟

هوش مصنوعی: اگر می‌توانی، با لبخند و توجهی به من بنگر که ضعیفان نمی‌توانند از زیبایی و خواب آلودگی چشمان تو صبر کنند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که اربابان بخشش و کرم، از زندگی راحت و لذتها چه بهره‌ای خواهند برد، اگر نتوانند بخشی از این نعمت‌ها را به نیازمندان و فقرا برسانند؟ به عبارت دیگر، خوشی و برخورداری واقعی زمانی معنا پیدا می‌کند که به دیگران نیز کمک شود و سهمی از آن به کسانی که به کمک نیاز دارند، داده شود.

هوش مصنوعی: اگر به جز مردمک چشمم کسی را نداشته باشم، حتی اگر از تشنگی بمیرم، این گروه هرگز آب را بر لبانم نمی‌گذارند.

هوش مصنوعی: من به قدری در اسارت زلف تو گرفتار شدم که همه‌ی مردم جهان نتوانند از چنگال تو بگریزند.

هوش مصنوعی: عارفان زمانی که به غیر از چهره تو چیزی ننگرند، در حضور تو همچون شمع می‌درخشند و وقتی تو به مجلسی بیایی، آن نور را خاموش می‌کنند.

هوش مصنوعی: ما تنها در میان تو چیز کوچکی را می‌شناسیم، اما عاقل‌ها نمی‌فهمند که این نکته چه معنای عمیقی دارد.

هوش مصنوعی: خواجو از کسانی که می‌نوشند و در حال خوش‌گذرانی هستند روی خود را برگردان، زیرا اهل دل و عارفان به خاطر عشق و شوق به معشوق در کنار این خرابات و میخانه‌ها اعتکاف کرده‌اند.