هوش مصنوعی: جهان گردان و ناپایدار است، و دنیای آشفته‌ای پر از فریب و ناراستی وجود دارد.

هوش مصنوعی: یک راهب در دیر، در اتاقی که به طور خاص به هندوی بدشگون و بی‌ارزش اختصاص دارد، نشسته است.

هوش مصنوعی: و اما قاضی اعظم آسمان‌هاست، و فقیه و عالم باتجربه و پاکدست، او بیش از هر کسی دیگر در این بی‌بازگشت قضاوت‌ها سهم دارد.

هوش مصنوعی: شجاعت و دلیری مانند سپری در قلب یک قلعه‌ی مستحکم و پرخون حضور دارد، که در آن به جای ترس، سکانس پیروزی و افتخار وجود دارد.

هوش مصنوعی: در بالاترین مقام، طارم علوی، دختری گلی و بی‌مروت است که به زیبایی خود می‌نازد.

هوش مصنوعی: سازنده‌ی خوشی و شادمانی در گنبد آسمان، هنرمند شاد و بی‌نوا در حال خوشگذرانی است.

هوش مصنوعی: این شعر به نوعی به قدرت و جایگاه یک وزیر یا شخصیت مهم اشاره دارد. در واقع، می‌توان آن را به این صورت بیان کرد که شخصی که دارای مقام و منصب بالاست، تاثیر و نفوذ زیادی دارد و توانایی‌های او فراتر از حد انتظار است. به نوعی این تصویرسازی نشان‌دهنده‌ی احترام و اعتبار چنین فردی در جامعه و در میان دیگران است.

هوش مصنوعی: ماه به شب‌روهایی که در شهرها سفر می‌کنند، معروف شده است و در مسیرهای مختلفی که می‌روند، حضور دارد.

هوش مصنوعی: این بیت به تصویر کشیدن شرایطی است که در آن ستاره ای در آسمان به زیبایی و زینت درخشان است و به نظر می‌رسد که عقرب، نماد زمان، به تندبالای گام‌های قدرتمند و قوی می‌رسد. در واقع، استعاره‌ای از اثر زمان و حرکت‌های پرشتاب زندگی و تأثیر آن بر زیبایی و درخشش اشیاء است.

هوش مصنوعی: ستاره روز، نابینا و ناتوان از دیدن، نمایشی فریبنده و بزرگ از گره‌گشایی را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: صبح که فرا می‌رسد، همچون تاجی بر سر جهان می‌درخشد، و زیبایی آن مانند لباسی از جنس نقره و طلای درخشان است.

هوش مصنوعی: اگر ابر به آسمان بالا برود، با نشان دادن زیبایی خودش، به مانند کسی است که لباس زیبا و پر زرق و برقی بر تن دارد.

هوش مصنوعی: اگر دریا گوهری را در آغوش خود افشانده، قطره‌ای از اشک ما ارزش بیشتری دارد.

هوش مصنوعی: چشمی که روح را تیره می‌کند، می‌تواند این هفت دایره را به هم بریزد.

هوش مصنوعی: آنکه خیالت را حقیقت بشکند، همانند لشکری از اشتباهات بر تو می‌تازد.

هوش مصنوعی: هرچه عقل تو به تو می‌گوید، افلاک و ستارگان هم نیز در پیامی عمیق‌تر از منطق و دلیل، بیشتر از آنچه که فکر می‌کنی، وجود دارند.

هوش مصنوعی: هر آنچه درباره طلا و جواهرات می‌شنوی، تنها بخشی از علم کیمیاست.

هوش مصنوعی: روح انسان مانند پادشاهی است که در سرزمین مقدس خود حکمرانی می‌کند و رهبری سرزمین خود را بر عهده دارد.

هوش مصنوعی: دل به عنوان پادشاه وجود و روح انسان، در حالی که دنیا پر از سختی‌ها و بی‌عدالتی‌هاست، دچار رنج و آزار می‌شود.

هوش مصنوعی: نفس انسانی که گرفتار خودش است، در واقع به مراتب بیشتر از دیگران آسیب‌دیده و متضرر می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی وجود انسان به عظمت و شان واقعی خود دست پیدا می‌کند، روح او به عنوان یک پادشاه و فرمانروا در می‌آید.

هوش مصنوعی: قد او مانند جدولی است که در مسیر سواحل صاف و مستقیم قرار دارد.

هوش مصنوعی: چهره‌ی درخشان تو مانند ماه است و زیبایی‌ات از هر چیز باارزش‌تر و بهتر است.

هوش مصنوعی: زمانی که کلام و نوشته‌ای از دل برمی‌خیزد، می‌تواند راهی برای رهایی و بهبود از مشکلات باشد و به نوعی درمانی کلی برای دردها باشد.

هوش مصنوعی: دل‌های عاشق و اهل معرفت، مانند سینه‌ای هستند که رازهای عمیق را در خود نگه می‌دارند و فضایی که دارند، از هر مکانی که ظاهراً پاک و دوست‌داشتنی به نظر می‌رسد، بسیار فراتر رفته است.

هوش مصنوعی: اشک‌های سرخ و چهره زرد گواهی بر حقیقت عشق هستند.

هوش مصنوعی: اگر دو جهان را به تو بدهند، یک لحظه از رحمت و بخشش الهی برایت بیشتر است.

هوش مصنوعی: اگر عمرت را به خوبی بگذرانی، از چشمه‌ی جاودانی بهره‌ای فراوان خواهی برد.

هوش مصنوعی: اگر کسی به دنیای مادی و ثروت دست یابد، اما صدای دل‌انگیز و لذت‌بخش موسیقی را نشنیده باشد، آن ثروت ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که پیرو خواسته‌های طبیعی و زیستی خود شود، در حقیقت هم‌نوا و نزدیک به چهار اژدهای مهیب است.

هوش مصنوعی: و اما او که با حواس خود به درون حرم آمده، همانند پنج کدخدای بزرگ است.

هوش مصنوعی: باغ رضوان، بهشتی زیباست و روضه‌ای که در آنجا وجود دارد، نشانه‌ای از زیبایی و لطافت است. شرط انجام عبادت‌ها، پاداشی بزرگتر از این زیبایی‌ها را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: در باغ بهشت، درختان سرسبز سدره و طوبی هستند که زیبایی و خوشبویی را به ارمغان می‌آورند.

هوش مصنوعی: گل نرگس با سر تراشیده، ظرفی را به دست گرفته و در کنار راه، نظاره‌گر وزش نسیم صبحگاهی است.

هوش مصنوعی: نوشیدنی قدیمی و باارزشی از یک جام کهنه است که نشانه‌ای از تجربه و زندگی طولانی یک فرد روستایی را در خود دارد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که بر سرنوشت تو نوشته شده، فقط بخشی از آنچه در تقدیر تو وجود دارد را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: تصور کردم که مسجدت دورتر از اینجا است، جایی که در آن خورشید بر افراز و بر تار و پود نیز به اندازه کافی گسترده است.

هوش مصنوعی: تو عمر خود را به باد داده‌ای و اکنون ناله می‌کنی که آیا از آنچه که از دست داده‌ام کم است یا زیاد؟

هوش مصنوعی: از زمان خود بگذری و با دل شاد زندگی کنی، زیرا عمر همچون نسیمی است که به سرعت می‌گذرد.

هوش مصنوعی: تا چه زمانی باید به تماشای دنیا بنشینی و تنها نظاره‌گر باشی؟

هوش مصنوعی: اشک خواجو به قدری درخشان و زیباست که هیچ آبی از چشمه‌های هوا به آن نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر به دقت به جهان هستی نگاه کنی، متوجه می‌شوی که در واقع، این جهان تنها یک ایستگاه موقتی در مسیر نابودی است.

هوش مصنوعی: به طور تصادفی، هرچه که برای من رخ می‌دهد، به عنوان یک دل خسته، بیشتر به رضا و قبول آن اعتقاد دارم.

هوش مصنوعی: در هر لحظه به خاطر پاداش و ثواب، چشمم به تو داستان و ماجرایی دارد.

هوش مصنوعی: هرکس که دارای ثروت و جاه و مقام باشد، باید بداند که درد و مشکلات زندگی نیز برای او بیشتر خواهد بود.

هوش مصنوعی: هر جا که قدرت و سلطه و ثروت وجود دارد، مشکلات و غم و درد هم بیشتر است.

هوش مصنوعی: به دنیای بیرون و هر آنچه در آن هست توجه نکن، چرا که رحمت و نعمت خداوند بیشتر از اینهاست.

هوش مصنوعی: به خاطر همه این‌ها فراموش کن، زیرا آفریدگار از هر شکوه و عظمت بالاتر است.