هوش مصنوعی: هر کسی که مانند شمع از عشق می‌سوزد و دلش شعله‌ور است، در جمع عاشقان جایی ندارد و به محبوب خود توجهی نمی‌کند.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق به معشوقانی با چهره‌های زیبا، هیچ کسی جرأت نکرد سرش را بگذارد، زیرا مانند قلم، هیچ‌کس نمی‌تواند سرش را از این عشق جدا کند.

هوش مصنوعی: کسی که دلش را شکستند، از جانش هراسی نداشت و آن کسی که به زندگی دست یافت، از کشتن دیگران ترسی به دل راه نداد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس که در عشق سرکش و مغرور باشد، به آنهایی که در عشق زمین‌گیر و ناامیدند، احترام نمی‌گذارد و در برابرشان سر نمی‌افرازد، زیرا کسی که سر به هواست و از حال خود غافل، نمی‌تواند به درست‌کاری و تواضع دیگران پی ببرد.

هوش مصنوعی: دل سنگی ما از اشک‌هایمان غمگین و پر از درد شده، اما محبت سست و ضعیف نتوانسته بر دل سختی که مانند کوه است تأثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: ما به سر فرود آوردیم و به عشق او به خاک پایش افتادیم؛ اما او، به عنوان یک سرو بلند قامت، با وقار و زیبایی‌اش از کنار ما گذشت و حتی نگاهی به ما نینداخت.

هوش مصنوعی: ما قلمرو هستی را برای سلطان عشق او به ارمغان آوردیم و به آن توجهی نکردیم.

هوش مصنوعی: کاروان حرکت کرد و دل بی‌قراری ما که پر از غم و اندوه بود، از پشت بار‌های خود به راه افتاد و ما را بی‌خبر گذاشت.

هوش مصنوعی: دبیر داستان دل و چشمانم را ننوشته است، تا اینکه نامه را با اشک و غم درونم پُر نکرده باشد.

هوش مصنوعی: از زمانی که در مسیر مستی راه افتادم، دیگر هیچ غمی از زندگی به یادم نمی‌آید.

هوش مصنوعی: چگونه خواجو صبح را به زیبایی و شادابی توصیف کرده است؟ اگر کسی به صدای دل‌نشین پرندهٔ سحرگاه گوش ندهد، چگونه جانش بیدار خواهد شد؟