خاقانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ   ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>غم کرد ریاض، جانِ مه و سال مرا</p></div>
<div class="m2"><p>آئینه ندارد دلِ خوش‌حال مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>صیاد ز بس که دوستم می‌دارد</p></div>
<div class="m2"><p>بسته است در آغوشِ قفس بال مرا</p></div></div>

دیوان خاقانی شروانی (مطابق نسخه خطی ۷۶۳ هجری) - حسن العجم افضل الدین بدیل بن علی شروانی - تصویر ۵۳۳

رباعی شمارهٔ   ۳

غم کرد ریاض جان مه و سال مرا
آیینه ندارد دل خوش حال مرا
صیاد ز بس که دوستم می دارد
بسته است در آغوش قفس بال مرا

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از احساس غم و ناراحتی خود صحبت می‌کند. او می‌گوید که دلش شاداب نیست و مانند آیینه‌ای که نمی‌تواند تصویری روشن منعکس کند، حال او نیز خوب نیست. همچنین اشاره دارد که زندگی‌اش به دلیل عشق و علاقه‌ای که به او دارد، به‌گونه‌ای محدود و محصور شده است، مانند پرنده‌ای که در قفس گرفتار است. به طور کلی، اشعار بر احساس اسارت و غم عاشقانه تأکید دارد.

رباعی شمارهٔ   ۱

رباعی شمارهٔ   ۲

هوش مصنوعی: درد و اندوهی که در طبیعت وجود دارد، روح من را که از زیبایی و شادی پر است، بازتاب نمی‌کند.

غم کرد ریاض، جانِ مه و سال مرا

آئینه ندارد دلِ خوش‌حال مرا

هوش مصنوعی: صیاد به خاطر محبت زیادش به من، بال‌های مرا در آغوش قفس محبوس کرده است.

صیاد ز بس که دوستم می‌دارد

بسته است در آغوشِ قفس بال مرا

رباعی شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده