هوش مصنوعی: تمام کارهایم به دور از آسمان است، مانند اینکه آسمان دور شد و همه چیز به هم ریخت.

هوش مصنوعی: لبم خشک و بی‌آب شده و مانند دندان شانه (که بی‌استفاده است) به نظر می‌رسد. از این دندان (لب) می‌خواهی که آینه‌ای از زیبایی‌ام را به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: من عقب‌نشینی نمی‌کنم و هرگز نمی‌توانم شخصیتی را که این آئینه مانند زنگار گرفته است، به خوبی بشناسم.

هوش مصنوعی: دل من مانند مرغی در قفسی بسته است، همچون سنگی سخت و محکم. اما در دل خود، وجودی پاک و خالص دارم که به یاد خداست.

هوش مصنوعی: اگر سنگ هم صدای من را درک کند، مانند طوطی آیه "قل هوالله" را خواهد خواند.

هوش مصنوعی: می‌گویی چرا به جایگاه بلند نمی‌روی؟ زیرا از بلندی است که مردم به اوج می‌رسند.

هوش مصنوعی: من در اینجا مانند سنگی هستم که در پایین افتاده‌ام و سرنوشتم به گونه‌ای است که همیشه در اوج نیستم.

هوش مصنوعی: من را نمی‌توان به راحتی اسیر کرد، زیرا قلبم به جلو می‌تازد و به زیبایی‌ها پاسخ می‌دهد.

هوش مصنوعی: به دلیل زیبایی و شکوه طاووس، بسیار نامناسب و نازیبا است که آن را با مگس‌ها و حشرات بی‌ارزش مقایسه کنیم. این ارتباط نشان‌دهنده‌ی ناپسندی است که در نگاه به چیزهای بزرگ و شایسته و قرار دادن آن‌ها در کنار چیزهای کوچک و بی‌اهمیت وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر یک پرندهٔ قوی و بلندپرواز بخواهد فرار کند، مانند پرندهٔ افسانه‌ای سیمرغ، به خاطر حسادت یا رشک قابل توجیه است.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی به مقایسه دو موجود زنده می‌پردازد و نشان می‌دهد که چرا مگس که موجودی کوچک و بی‌اهمیت است، در لباس فاخر و زیبا دیده می‌شود، در حالی که ملخ که موجودی ارزشمندتر و بزرگ‌تر است، در پوششی ساده به سر می‌برد. این موضوع می‌تواند اشاره‌ای به نادرستی در قضاوت و ظاهرگرایی در جامعه باشد.

هوش مصنوعی: دل من مثل یک دیگ سنگین نیست، وای به حال کسی که این دل را بشکند و نتواند دوباره آن را سر جایش بگذارد.

هوش مصنوعی: دل من مانند یک جام بلورین است که هرگز نمی‌تواند ترمیم شود وقتی که ترک بردارد.

هوش مصنوعی: جهان مانند یک حاکم است که سر ندارد و دستانش را امروز و فردا به نمایش می‌گذارد. این به نوعی اشاره به ناپایداری و بی‌ثباتی اوضاع جهان دارد.

هوش مصنوعی: اگر امروز زیبایی‌ات به نمایش درآمده و خود را نشان داده است، ممکن است فردا با یک حرکت دیگر، آشکارا رسوا شوی.