خاقانی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۲۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>به خدائی که کرد گردون را</p></div>
<div class="m2"><p>کلبهٔ قدرت الهی خویش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>که ندیدم ز کارداری عشق</p></div>
<div class="m2"><p>هیچ سودی مگر تباهی خویش</p></div></div>

دیوان خاقانی شروانی به اهتمام ضیاء الدین سجادی - افضل الدین بدیل بن علی نجار - تصویر ۹۶۶

شمارهٔ ۲۱۹

به خدایی که کرد گردون را
کلبه قدرت الهی خویش
که ندیدم ز کارداری عشق
هیچ سودی مگر تباهی خویش

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به خداوند اشاره می‌کند که جهان را آفریده و قدرت الهی‌اش را در کلبه‌ای نمادین نمایان کرده است. او به این نکته می‌پردازد که در زندگی عاشقانه‌اش، هیچ کار مفیدی جز از بین بردن و تباهی خود ندیده است. یعنی عشق برای او به جای فایده، تنها آسیب و ویرانی به همراه داشته است.

شمارهٔ ۲۱۷

شمارهٔ ۲۱۸

هوش مصنوعی: به خدایی که آسمان را مانند خانه‌ای برای قدرت عظیم خود قرار داده است.

به خدائی که کرد گردون را

هوش مصنوعی: من هیچ فایده‌ای از کار و عشق ندیدم جز ویرانی خودم.

هیچ سودی مگر تباهی خویش

شمارهٔ ۲۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده