خاقانی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۲۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سفره‌ای و بر او چو سفرهٔ گل</p></div>
<div class="m2"><p>از برون سرخ و از درون زردیش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خواجه شد هندوی غلامی ترک</p></div>
<div class="m2"><p>تا وفا دارد از جوان مردیش</p></div></div>

شمارهٔ ۲۱۶

سفره ای و بر او چو سفره گل
از برون سرخ و از درون زردیش
خواجه شد هندوی غلامی ترک
تا وفا دارد از جوان مردیش

هوش مصنوعی: این شعر به توصیف زیبایی و ویژگی‌های ظاهری یک سفره می‌پردازد که از بیرون رنگی سرخ و از درون زرد است. سپس به شخصی به نام خواجه اشاره می‌کند که یک هندوی غلام ترک است و به خاطر وفایش، به جوان‌مردی او اشاره دارد. این اشعار تمجید از زیبایی و وفاداری را به تصویر می‌کشند.

شمارهٔ ۲۱۴

شمارهٔ ۲۱۵

هوش مصنوعی: سفره‌ای گسترده‌ای که به زیبایی با گل‌ها تزیین شده، از بیرون قرمز و از درون زرد رنگ است.

سفره‌ای و بر او چو سفرهٔ گل

از برون سرخ و از درون زردیش

هوش مصنوعی: یک مرد هندو به خاطر وفاداری و جوانمردی‌اش، به خدمت یک ترک درآمد و به احترام او، خود را به عنوان غلامش آماده کرد.

خواجه شد هندوی غلامی ترک

تا وفا دارد از جوان مردیش

شمارهٔ ۲۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده