هوش مصنوعی: از خاکی که به دستان‌مان آمده، در واقع به عدم و فنا دچار شدیم و از تلاش‌های صادقانه‌امان، تأثیرات زودگذر و فانی را دریافت کردیم.

هوش مصنوعی: ما بر جنازه جهانی که بی‌کیفیت و بی‌ارزش شده بود، نماز خواندیم و خاک بر سر گنبد فرسوده آن ریختیم.

هوش مصنوعی: تمام صحبت‌های شما مانند تیغی است و ما، گردنی نداریم که از زیر فشار آن حکم سربرافرازیم.

هوش مصنوعی: مثل چراغی که در انتظار خاموشی‌اش نشسته‌ایم، در این زمانه سخت و سرد، زندگی‌مان را به دقت و با احتیاط می‌گذرانیم.

هوش مصنوعی: در یک یا دو شب، در مدت زمان کوتاهی، ما تلاش کردیم تا به هدف‌ها و آرزوهایمان برسیم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به وضعیتی اشاره می‌کند که در آن با مشکلات و چالش‌های زیادی روبه‌رو شده است. او از تلاش و سختی‌هایی سخن می‌گوید که به مدت طولانی ادامه داشته و احساس ناامیدی و درماندگی را در او به وجود آورده است. در واقع، این وضعیت، شبیه به صید شدن در دام‌های متعدد و ناتوانی در فرار از آنهاست.

هوش مصنوعی: به خاطر شدت کلمات و تأثیر زبان خاقانی، بدن او به اندازه‌ای شکننده و آسیب‌پذیر شده که به موی باریک و ظریف تبدیل گشته و از آن به راحتی می‌توان کناره‌گیری کرد.