هوش مصنوعی: لب‌های آن معشوقه مانند سفال، چهره‌اش مانند خاک و جانش سنگین و پرشور است. آتشین و پر حرارت است و وجودش مانند گلی است که می‌تواند دردهای من را درمان کند.

هوش مصنوعی: من دست کسی را می‌بوسم که یارم را با مقدار زیادی گل (ناب) نوازش کند؛ اگر او به من جام زر بدهد، من دستم را بر او می‌افشانم.

هوش مصنوعی: من از گل یک رطل نوشیدنی گلگون می‌زنم و با جام زرین به سوی عشق می‌روم، هرچند که نرگس‌ها را نمی‌شناسم.

هوش مصنوعی: به یاد بیاورید که اگرچه ظرفی بزرگ و گرانبهاتر از دریا را بسازید، اما آن را با یک جام کوچک و ظریف که مانند گوش ماهی است، پر نکنید، چرا که آتش عشق و احساسات من را در آن نمی‌توان به نمایش گذاشت.

هوش مصنوعی: دوستانم همه بر من قضاوت کنند که چه اندازه من درستکار و چه اندازه ظالم و بی‌رحم هستم.

هوش مصنوعی: گوش ماهی مثل آن است که نه می‌تواند چیزی را بخورد و نه جامی دارد. من می‌خواهم دل خود را که در بند خرد و عقل است، از این قید آزاد کنم.

هوش مصنوعی: من که در عمق دریا غرق در شادی هستم، چه کار می‌توانم با گوش ماهی انجام دهم؟ چه نیازی به جام صدف دارم؟

هوش مصنوعی: من عطری از خاک می‌شنوم که از گل و ریحان من برمی‌خیزد و در هر موی من جاری است.

هوش مصنوعی: همه موجودات دریا را به جویبار خودم آورده‌ام، اما من مانند نهنگی هستم که به هیچ کدام از صدف‌های آن‌ها نمی‌خورد.

هوش مصنوعی: ساقی مانند آهویی با رنگ نقره‌ای است و از شیر گاو زرین، برای من آب می‌نوشاند که مارها از آن می‌خورند.

هوش مصنوعی: گاو طلایی که سامری به دست آورد، در اختیار اوست، اما من در دستانم آب زلالی دارم که می‌توانم با آن آتش موسی را خاموش کنم.

هوش مصنوعی: من فقط برای ساختن مکانی از گل، بدون هیچ چیز دیگری، تلاش می‌کنم، زیرا در این دیوارهای گلی، مهمان هستم.

هوش مصنوعی: من لباسی از آهن به تن دارم و در درونم پر از sigh و درد است. جانم در تنگناست و نمی‌توانم بی‌دمی نفس بکشم، زیرا که هم به حیوانیت شباهت دارم.

هوش مصنوعی: معدنی از جواهرات ارزشمند و ظرفی از سفال را به هم می‌زنم، و در کنار نگینی از گوهر و وزنی از گل، ترازویی از خود می‌سازم.

هوش مصنوعی: وقتی که سه صد و شصت درهم سنگ جواهر به من بدهد، تمام رگ‌های بدنم زنده می‌شوند.

هوش مصنوعی: هر کسی که جواهر و ثروت در اختیار داشته باشد، هرگز از کمبود و نیاز رنج نخواهد برد. اما من که از این ثروت برخوردارم، هنوز هم احساس تشنگی و کمبود می‌کنم.

هوش مصنوعی: عجبا که هرچه دل من سبک‌تر می‌شود، درد و غم بیشتر می‌شود. هرچه تلاش کنم تا بار سنگین آن را کمتر کنم، سنگینی آن بیشتر احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: شب گذشته با مقداری گل و می رنگین صحبت کردم و گفتم که از شما دل تیره و ویرانم.

هوش مصنوعی: ای می، و ای پیمانه‌ی سنگین، نمی‌دانم شما از کدام خاک و آب ساخته شده‌اید که آتش درد و رنجی که در دلم دارم، نمی‌توانم به شما منتقل کنم.

هوش مصنوعی: رطل به حالت غمگینی گفت که من از خاک و گل پرویز (پادشاه) هستم و به خاطر اینکه من از دل خاقان خون می‌ریزم، می‌نالم.

هوش مصنوعی: وقتی که از شراب زندگی می‌نوشم و در شرایط ناراحت‌کننده‌ای قرار دارم، چه جای تعجب دارد اگر نتوانم دل شاد و خوشحال داشته باشم؟

هوش مصنوعی: من که فرمانروای بزرگی هستم، از رنج‌ها و اندوه‌های خود تاج و تخت می‌سازم و نمی‌دانم چه شگفتی وجود دارد که نادانم.