افسر کرمانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جمشیدوشان گدای درگاه تو اند</p></div>
<div class="m2"><p>خسرومنشان نشسته در راه تو اند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>یک طایفه همچو من بهر برزن و کوی</p></div>
<div class="m2"><p>راضی به عتاب گاه و بیگاه تو اند</p></div></div>

شمارهٔ ۱۴

جمشیدوشان گدای درگاه تو اند
خسرومنشان نشسته در راه تو اند
یک طایفه همچو من بهر برزن و کوی
راضی به عتاب گاه و بیگاه تو اند

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به حال و روز افرادی اشاره می‌کند که برای کسب فیض و نزدیکی به حاکم یا محبوبشان، یعنی "تو"، به درگاه او نیایش و گدایی می‌کنند. او همچنین به این نکته اشاره می‌کند که حتی کسانی که در مقام و ثروت بالا هستند، خود را در مسیر و راهی می‌بینند که به محبوب می‌رسد و راضی به سختی‌ها و ناملایمات از سوی او هستند. در واقع، اشاره به عشق و وابستگی عمیق به معشوق دارد.

شمارهٔ ۱۲

شمارهٔ ۱۳

هوش مصنوعی: در حضور تو، حتی پادشاهان بزرگ هم مانند گدایان به نظر می‌رسند و افرادی که مقام و رتبه‌ای دارند، تنها در انتظار تو نشسته‌اند.

جمشیدوشان گدای درگاه تو اند

خسرومنشان نشسته در راه تو اند

هوش مصنوعی: عده‌ای مثل من در این محله و خیابان هستند که هر از گاهی به توبیخ و ناراحتی تو راضی‌اند.

یک طایفه همچو من بهر برزن و کوی

راضی به عتاب گاه و بیگاه تو اند

شمارهٔ ۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده