افسر کرمانی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بلندی یافت کوه از پای در دامن کشیدن‌ها</p></div>
<div class="m2"><p>به سنگ آمد سر سیلاب، از بی‌جا دویدن‌ها</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>من از بی‌قدری خار سر دیوار دانستم</p></div>
<div class="m2"><p>که ناکس، کس نمی‌گردد از این بالا گُزیدن‌ها</p></div></div>

دیوان افسر کرمانی به کوشش عبدالرضا افسری کرمانی - عبدالرضا افسری کرمانی - تصویر ۱۱۹

شمارهٔ ۴

بلندی یافت کوه از پای در دامن کشیدن ها
به سنگ آمد سر سیلاب از بی جا دویدن ها
من از بی قدری خار سر دیوار دانستم
که ناکس کس نمی گردد از این بالا گزیدن ها

هوش مصنوعی: این شعر به بلندی کوه و تأثیر آن بر اوج‌گیری سنگ‌ها اشاره دارد. شاعر با اشاره به بی‌پایگی و بی‌ارزشی خار در دیواری، به حقیقتی عمیق اشاره می‌کند که هیچ‌کس با تلاش‌های بی‌ثمر و بی‌جا به مقام و موقعیت نخواهد رسید. به عبارت دیگر، برای رسیدن به کمال و موفقیت، باید دارای ارزش و تلاش جدی بود.

شمارهٔ ۲

شمارهٔ ۳

هوش مصنوعی: کوه به خاطر دامن کشیدن‌ها و کوشش‌های بی‌ثمر در بالای خود به علو رسیده است، مانند سیلابی که از جایی نامناسب سرازیر می‌شود و سنگ‌ها را به حرکت درمی‌آورد.

بلندی یافت کوه از پای در دامن کشیدن‌ها

به سنگ آمد سر سیلاب، از بی‌جا دویدن‌ها

هوش مصنوعی: از بی‌ارزش بودن خارهایی که بر بالای دیوار قرار دارند، متوجه شدم که افراد بی‌استعداد هرگز نمی‌توانند از این انتخاب‌های برتر و بی‌مورد سودی ببرند.

من از بی‌قدری خار سر دیوار دانستم

که ناکس، کس نمی‌گردد از این بالا گُزیدن‌ها

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها