هوش مصنوعی: آیا می‌دانی که دل من تاب و تحمل ندارد؟ کمتر آتش بزن، زیرا جانم به اندازه‌ی سیماب فرار و ناپایدار است.

هوش مصنوعی: هر شب به خاطر دوری تو به مرگ نزدیک می‌شویم و در کنار خاک، دیگران نمی‌توانند بگویند که مردگان خواب نیستند.

هوش مصنوعی: مردم چشمانم مثل خانه‌ای می‌شوند که تصویر تو در آن نقش بسته است، تا وقتی که نگویی هیچ‌کس در برابر سیلاب نمی‌تواند مقاومت کند.

هوش مصنوعی: اگر زلف و روی تو نباشد، نشان دهنده‌ی کفر و ایمان است. پس چرا یک لحظه هم شیخ و جوان از این موضوع غافل نیستند؟

هوش مصنوعی: اگر اشک بریزم، به خاطر عیب‌های من ملامت نکن، زیرا بدون لبی که بوسه‌ای بدهی، به قدری در چشم‌هایم گریه کرده‌ام که دیگر آبی باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: وقتی نسیم موهای تو را به هم ریخته است، این آشفته‌گی برای دوستانت معنایی ندارد و در ذهن آن‌ها نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: اگرچه در گلستان زیبایی‌هایی مانند آن چهره وجود ندارد، در بدخشان نیز هیچ سنگ قیمتی، مانند آن لب زیبا وجود ندارد.

هوش مصنوعی: به مانند تزییناتی که به یک افسر می‌زنند و آن دندان‌های درخشان و قیمتی، دوست خوب را سنجیده‌ایم. بله، مروارید خوش رنگ نیست.