هوش مصنوعی: ما را به جایی پر از زیبایی و نعمت دعوت کرد، وقتی برقع از چهره اش برداشت، ای چشمانم، بشارتی برای توست.

هوش مصنوعی: چرا دهانم را شیرین نکنم که طعم تلخی را در زندگی‌ام تجربه کرده‌ام؟ اگرچه ممکن است شکر در دهانم باشد، ولی تلخی‌های زندگی را نیز فراموش نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: من به خاطر خواسته‌ام به خاک می‌افتم و او به قدری بزرگ است که پایش را بر روی اوج عظمت می‌گذارد؛ به این ترتیب بزرگ و کوچک را در نظر بگیر.

هوش مصنوعی: چشم تو عقل مرا گرفت و این موضوع جای تعجبی ندارد، زیرا ترک‌ها به راحتی می‌توانند به خانه تاجیک‌ها حمله کنند و آن را غارت کنند.

هوش مصنوعی: چرا آن معشوق شوخ به خاطر کشتن من ناراحت شده است؟ اگر مرگ و ناله‌های من جسارت به حساب نمی‌آید، چرا این همه مشکل به وجود آمده؟

هوش مصنوعی: اگر در دیدگاه انسان جایی برای یک تصویر نباشد، عاقل هرگز در میانه طوفان ساخت‌ و ساز نمی‌کند.

هوش مصنوعی: فدای جانم شدم تا به وصال تو برسم، که این کار نه‌تنها ضرر ندارد، بلکه تنها سودی در آن وجود دارد.

هوش مصنوعی: مراقب باش که به کسی توجه نکن، زیرا صورت و دل ما به سوی تو می‌آید تا پیام و پیغامی برساند.

هوش مصنوعی: تو ای افسر، دل کسی به خاطر زیبایی و جذابیت تو به آتش افتاده است و به تعجب می‌نگرد که چرا کافور، این ماده خنک‌کننده، نمی‌تواند حرارت و اشتیاق دل را کاهش دهد.