هوش مصنوعی: دنیا هرچقدر هم که بخواهد بر من فشار بیاورد و مرا در هم بریزد، نمی‌داند که من از عشق و زیبایی زلف‌های معشوق چطور به آرامش می‌رسم و سامان می‌گیرم.

هوش مصنوعی: دختر زیبایی را که با هزاران فریب و ناز و نوازش در کنار خود نگه داشتم، هنوز نتوانسته‌ام به طور کامل از او سیر شوم، چرا که ناگهان از نظرم ناپدید شد.

هوش مصنوعی: عجب که مرگ با خاموشی‌اش نور زندگیم را از من گرفت، و اکنون به خاطر نبودن زیبایی او، زندگی‌ام مانند شب تاریک و بی‌نور شده است.

هوش مصنوعی: دختری زیبا و دلربا با گام‌های دلنشینش، مرا در دام خود انداخت. او با قد خوش‌فرم و لاغرش، به قدری جذاب است که باعث حسادت من به باغ زیبایم شده است.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که زندگی گاهی مانند بازی‌ای است که فرد را از خواب و آرامش دور می‌کند. شاعر حس می‌کند که این چرخش روزگار او را به خواب می‌برد، مانند خرگوشی که به خواب رفته است، هر چند که او از نظر روحی قوی و با اراده است، شبیه به شیری که در دل دارد. در نهایت، این بیت اشاره به ناپایداری و نوسان‌های زندگی دارد که می‌تواند حتی قوی‌ترین افراد را هم تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: هرچند که وجود آسمان و سرنوشت برای من دردسرساز شده، اما این دل من در سختیِ زندگی و کج‌روی‌ها از هم پاشیده شده است. نورِ صورت ماه نیز تأثیر بدی بر حال من گذاشته و اساس وجودم را خراب کرده است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که این دنیا (گردون) با من به خوبی رفتار کرده است، اما نمی‌دانستم که در نهایت مرا به کلی از بین خواهد برد و مانند خاک خواهد کرد.

هوش مصنوعی: آن گوهری که همیشه از دید دیگران پنهان می‌کردم، به طور ناگهانی از دست رفت. افسوس بر همه تلاشی که کردم، چرا که این تلاش‌ها تنها بر عمر ناکامیم افزود.

هوش مصنوعی: بهار فرا می‌رسد و از باغ هزاران سنبل و سوسن جلوه‌گر می‌شوند، اما من که شاخ و برگی از گیاه خوشبو دارم، چرا در اعماق زمین پنهان مانده‌ام؟

هوش مصنوعی: نگو که هر چیزی که می‌دهیم، پاداشی ندارد. در این دنیا، من تنها یک گل را در خزان گرفته‌ام و آن گلستانی بر دامنم ایجاد کرده است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از آرامش و زیبایی گلی صحبت می‌کند که با اشک و دردش پرورش یافته است. اکنون به خاطر دوری او، مانند بنفشه‌ای که در غم خود سر به گریبان دارد، غمگین و دلbroken شده است. احساس می‌کند که از جدایی او در عذاب است و نمی‌تواند خود را آرام کند.

هوش مصنوعی: با صحبت کردن آن معشوق، دل من شاد و خوشحال بود، اما افسوس که زمانه مرا از آن محفل دور کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی که یاد لب‌های زیبا و قرمز او به یادم می‌آید، به اندازه‌ی شدت احساساتم، اشک‌هایم مانند مرجان می‌چکد.

هوش مصنوعی: هر بار که پرنده‌ای را روی شاخه‌ای در باغ می‌بینم، به یاد آن مرغی می‌افتم که در باغ جانش را از دست داد.

هوش مصنوعی: اگر بر خاکش گریه کنم، ممانعت نکن، چون حق دارم. آنجا بی آب گلستانی وجود دارد و من در آنجا مانند ابر نیسانی هستم.

هوش مصنوعی: ای ناصح، مرا در جدایی از آن ماه زیبا سرزنش نکن؛ تو در ساحل آرامشی، اما من در وسط طوفان اضطراب هستم.

هوش مصنوعی: تو با سنجاب بازی می‌کنی، اما چه می‌دانی حال بی‌نوایانی را که من در کنار آن‌ها آسیب‌پذیر و در عذاب هستم، در حالی که خود در شرایط سختی قرار دارم.

هوش مصنوعی: نگرانی‌ای نیست اگر آفتی به باغ و گلستان برسد؛ من به خاطر این که سال‌ها برای پرورش این گل زحمت کشیده‌ام، غم آن را به جان می‌خرم.

هوش مصنوعی: من به وعده‌ام پایبندم که پس از او دیگر کسی را در دل نگیرم، مانند گلی که از باغ رشد کرده، به جای او خار نمی‌کارم.

هوش مصنوعی: ای باد شبگیر، به آن کالسکه نشسته، بگو که تو رفتی و من همچنان در پی تو در حال افتادن و بلند شدنم.

هوش مصنوعی: اگر به آنجا رفتی، پیامی از من به او برسان که ای ماه، برای دیدارت زینت بدهید حجله را، چون من مهمان وصالت هستم.

هوش مصنوعی: از دلتنگی تو، چشمانم مانند جوی خون می‌ریزد. ای ابروی کمانی تو، در دل من به یاد تو بهشتی وجود دارد.

هوش مصنوعی: ای دوست قدیمی، که تو شانه‌ام از خشت ساخته شده است، نگاهی به من بینداز و ببین که چشمانم پر از اشک است.

هوش مصنوعی: وقتی که صورتت را زود از من پنهان کردی و در خاک خوابیدی، آخر بارها به تو گفتم که من نمی‌توانم صبر کنم.

هوش مصنوعی: تو در کمین من نشسته‌ای و بار غم را بر دل سنگین کرده‌ای، مانند جرس که در هر منزل صدا می‌دهد. من در پی تو در دل ناله می‌کنم و از تو گله‌دارم.

هوش مصنوعی: از خانه‌ام رفتی، مگر از محبت من دل‌زده شده‌ای؟ چه چیزی را از من دیدی که از کنارم دور شدی و عهد و پیمانت را شکست‌؟

هوش مصنوعی: تو به خوبی و با آرامش رفتی و مرا از غم رهایی دادی. اگر تو از رفتن راضی هستی، من از ماندن پشیمانم.