هوش مصنوعی: ای شاه، تو آنچنان بزرگ و عظیم هستی که وصف تو فراتر از فهم انسان‌هاست. عرش و آسمان‌ها هم جای تو نیستند، زیرا هر خاکی بدون پا و سر، نمی‌تواند مسکن تو باشد.

هوش مصنوعی: چندین عقل و تفکر وجود دارند که در محبت و زیبایی تو مستحیر هستند، ای کسی که در خانه‌ات، اصل و ریشه درخت عظمت تو به چشم می‌خورد.

هوش مصنوعی: اندازه‌ی ظاهر تو و ذات عقل خالص در واقع همچون جوهر خالص و سنگ می‌باشد.

هوش مصنوعی: اگر به سراغ تصویر و واقعیت‌های بدون شکل بروی، آن‌گاه آن تصویر همچون واقعیت خالص و بدون فرم خواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی که زمین با حضور تو زینت می‌یابد، چرخ فلک هم به نشانه احترام، سر به خاک می‌ساید و این سخن حقیقتی مهم و معتبر است.

هوش مصنوعی: آیا می‌توان تو را به خاطر زیبایی‌ات مقایسه کرد، در حالی که هر لحظه چون سایه‌ای از نور خورشید هستی و زیبایی‌ات همچون جرم و پر کلفت ماه است؟

هوش مصنوعی: هفت رنگ غبار به خاطر اشاره تو، مانند سبزی نیستند، بلکه مانند گوی چوگان همه چیز در هم ریخته و آشفته است.

هوش مصنوعی: به جز تو کسی نمی‌تواند زیبایی‌های تو را به قلم و لوح بنویسد، ای پادشاه! در دفتری، ورقه‌ای پنهان است که تو را به خوبی تعریف می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی تو در کنارم نیستی، زندگی‌ام از شور و نشاط خالی شده و به درد و رنج تبدیل شده است. بدون عشق تو، هر لحظه‌ام پر از ترس و نگرانی است.

هوش مصنوعی: اگرچه ممکن است عشق تو در سر من باشد و من به خاطر آن خوشحال باشم، اما اگر این عشق به من آسیب بزند، حتی اگر همه دنیا را به دست آورم، برایم هیچ ارزش ندارد.

هوش مصنوعی: بهتر است که از ستایش تو سکوت کنم، چرا که در این مرحله، توانایی‌های فکری‌ام کم است و مانند پرنده‌ای بدون بال و پر می‌باشم.

هوش مصنوعی: باد دوستان تو را با روشنایی و زیبایی خاصی درک کرده است، به گونه‌ای که مانند آتش خشم دشمنان تو می‌دمد و آنها را به تلاطم می‌اندازد.