هوش مصنوعی: دوست من هیچ کس را ندارد که هم اندازه او برایش مهم باشد و به خدا قسم اگر او را دوست داشته باشم، هیچ جای دیگری نمی‌تواند جای او را بگیرد.

هوش مصنوعی: از میان صد سرزمین و سرنوشت، واقعا حس می‌کنم که در آتش عشق و درد به سر می‌برم، و این حالت به مراتب بیشتر از هر نیکی و آرامشی است که ممکن است در صلح به دست آید.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به کلام زیبا و دلنشین، حتی می‌توان خاک زیر پا را به سخن تبدیل کرد.

هوش مصنوعی: جانم آرزو داشت به وصالش دست یابد، اما همه این خواسته‌ها اشتباه بود، به خدا قسم.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر رنج و درد قفل شده است، افسوس که اگر زمانه کمک نمی‌کرد، نشانه‌ای از خوشبختی نمی‌دیدم.

هوش مصنوعی: چه چیزی دارم که از چرخ زمان در دل خود ندارم؟ چه چیزی است که از دنیای پرچالش نمی‌توانم حل کنم؟

هوش مصنوعی: به کی بگویم که در کل این دنیا، حتی یک نفر همفکر و همدل پیدا نمی‌کنم؟

هوش مصنوعی: گاهی که غم و اندوه دارم، هیچ کس را برای همدردی ندارم و زمانی که نیاز به مشورت دارم، هیچ عاقل و دانایی نیست که به من کمک کند.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم یک روز از خانه خارج شوم، تا زمانی که پایم در گل نرود و تا زیر زانو درگیر نشود.

هوش مصنوعی: ای دل، برخیز تا من بار و بنه‌ام را بر دوش بگذارم، زیرا من در این جا نیستم و مکانی برای ماندن ندارم.

هوش مصنوعی: من دو برابر زخم و درد را تحمل کردم و هیچ آه و ناله‌ای نکردم. حالا نمی‌دانم چه بلایی سرم آمده، زیرا من هیچ گناهی نکردم.

هوش مصنوعی: لحظاتی از وجود من می‌تواند جهانی را ویران کند، و نفسی که از من برمی‌خیزد، می‌تواند خانه‌ای را بسوزاند.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم داستانی از غم بنویسم، چرا که از خواندن آن می‌ترسم زبانم بسوزد.

هوش مصنوعی: در شب اگر از دل آهی برآورم، آسمان‌ها خواهند سوخت و ستاره‌ها به آتش خواهند افتاد.

هوش مصنوعی: در من هیچ چیزی جز تفکر او وجود ندارد و هر شب روح من در این فکر به شدت در آتش می‌سوزد.

هوش مصنوعی: شاید اگر من در این دل، احساسی نداشته باشم، کسی باشد که برای من حسرت و غم داشته باشد و بر آتش دلی بسوزد.

هوش مصنوعی: من متوجه شدم که دل من به وعده‌اش وفا نکرد، چرا که چه دشمنی با دل من داشت آسمان!

هوش مصنوعی: دل غمگین و ناراحت داشتم و برای کسی که در دلم جا داشت، از جان خود بیشتر دوستش داشتم.

هوش مصنوعی: دل من مانند شاخی پر از امید است که به خاطر اشک‌های مداومم، بیشتر و بیشتر رشد کرده است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نشانه‌ای از او به دست آوردم، در دلم جهانی پر از هیجان و آشفتگی وجود داشت.

هوش مصنوعی: مدت زیادی تلاش کردم و وقتی نتوانستم نشانه‌ای از او پیدا کنم، ناگهان از دل خود دلداری گرفتم و دل را رها کردم.

هوش مصنوعی: اگر خداوند از او (بایزد) خبر داشته باشد، پس من نیز می‌دانم که از او خبر داشته‌ام.

هوش مصنوعی: آیا من دل در بدنم ندارم؟ اگر داشتم، پس آن کجا رفته است؟

هوش مصنوعی: پیامی که او به من داد، از عمق دل من بود. سلامی که او به من فرستاد، از صمیم قلبم بود.