کمال‌الدین اسماعیل » قطعات » شمارهٔ ۳۶ - وله ایضا

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون چناری میان تهیست فلان</p></div>
<div class="m2"><p>که همه آبها زین خوردست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از درون خالی از برون بی بر</p></div>
<div class="m2"><p>وانگه از حرص پای تا سردست</p></div></div>

شمارهٔ ۳۷ - ایضاًله

چون چناری میان تهیست فلان
که همه آبها زین خوردست
از درون خالی از برون بی بر
وانگه از حرص پای تا سردست

هوش مصنوعی: این شعر به تمثیلی از چنار میان تهی اشاره می‌کند که به نظر می‌رسد از بیرون بسیار بزرگ و زیبا است، اما درونش خالی است. شاعر به نوعی به انتقاد از افرادی می‌پردازد که ظاهری زیبا و بزرگ دارند، اما از درون تهی و فاقد محتوا هستند. این تمثیل نشان‌دهنده حرص و طمع انسان‌هاست که باعث می‌شود به ظواهر اهمیت بدهند و از معنی واقعی زندگی غافل شوند.

شمارهٔ ۳۵ - و له ایضاً

شمارهٔ ۳۶ - وله ایضا

هوش مصنوعی: مانند درخت چنار است که توخالی است، زیرا تمام آب‌ها از آن جاری می‌شود.

چون چناری میان تهیست فلان

هوش مصنوعی: این شعر به نظریه‌ای درباره خالی بودن و حرص اشاره دارد. باطن فرد نشان‌دهنده خالی بودن است، در حالی که ظاهر بیرونی هیچ‌گونه ارزشی ندارد. همچنین، اشاره به حرص و طمع دارد که باعث می‌شود فرد در تلاش و جنب و جوش باشد، اما در نهایت به سردی و بی‌فایده بودن می‌انجامد.

از درون خالی از برون بی بر

وانگه از حرص پای تا سردست

شمارهٔ ۳۶ - وله ایضا

اطلاعات

برگردان به زبان ساده