کمال‌الدین اسماعیل » غزلیات » شمارهٔ ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آنچه عشق تو در جهان کردست</p></div>
<div class="m2"><p>بالله ار دور آسمان کردست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مهر تو با دلم چه کین دارد؟</p></div>
<div class="m2"><p>که دلم برد و قصد جان کردست</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>آن نه خالت، عکس دیده ما</p></div>
<div class="m2"><p>بر رخ نازکت نشان کردست</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>هست نام کلاه تو شب پوش</p></div>
<div class="m2"><p>زانکه زلف ترا نهان کردست</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>آفتاب از رخت سپر بفکند</p></div>
<div class="m2"><p>ورچه صد تیغ بر میان کردست</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>تا بیاموخت از تو عشوه گری</p></div>
<div class="m2"><p>سالها آسمان دران کردست</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>بر من آن زلف پیچ پیچ آخر</p></div>
<div class="m2"><p>روی پرچین چرا چنان کردست؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn8"><div class="m1"><p>عشوه ام داده است و بستده جان</p></div>
<div class="m2"><p>راستی را بسی زیان کردست</p></div></div>

دیوان خلاق المعانی ابوالفضل کمال الدین اسمعیل اصفهانی (با مقدمه و حواشی و تعلیقات و فهرستها بانضمام رسالة القوس) به کوشش حسین بحرالعلومی - ابوالفضل کمال الدین اسمعیل اصفهانی - تصویر ۸۴۷

شمارهٔ ۱۵

آنچه عشق تو در جهان کردست
بالله ار دور آسمان کردست
مهر تو با دلم چه کین دارد
که دلم برد و قصد جان کردست
آن نه خالت عکس دیده ما
بر رخ نازکت نشان کردست
هست نام کلاه تو شب پوش
زانکه زلف ترا نهان کردست
آفتاب از رخت سپر بفکند
ورچه صد تیغ بر میان کردست
تا بیاموخت از تو عشوه گری
سالها آسمان دران کردست
بر من آن زلف پیچ پیچ آخر
روی پرچین چرا چنان کردست
عشوه ام داده است و بستده جان
راستی را بسی زیان کردست

شمارهٔ ۱۳

شمارهٔ ۱۴

آنچه عشق تو در جهان کردست

بالله ار دور آسمان کردست

مهر تو با دلم چه کین دارد؟

که دلم برد و قصد جان کردست

آن نه خالت، عکس دیده ما

زانکه زلف ترا نهان کردست

ورچه صد تیغ بر میان کردست

تا بیاموخت از تو عشوه گری

سالها آسمان دران کردست

بر من آن زلف پیچ پیچ آخر

روی پرچین چرا چنان کردست؟

عشوه ام داده است و بستده جان

راستی را بسی زیان کردست

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

حاشیه ها