هوش مصنوعی: من از چشمانم اشک‌های دل را به دامان می‌کشم، بار سنگینی که بر دوش دارم، فراتر از توان این بدن است.

هوش مصنوعی: چهره من مانند کاه است و بر روی آن دانه‌های اشک وجود دارد. ببین که چگونه این کاه و دانه‌ها را در دشت می‌کشم.

هوش مصنوعی: من مانند سایه ای افتاده ام و به سرعت می دوم، انگار که سوزنی هستم بی‌پوشش و دامنم را می‌کشم.

هوش مصنوعی: شاید به این خاطر که سر ندارم و گردن را به جلو می‌کشانم، مانند یک شیشه شراب، همگان از خون من می‌نوشند.

هوش مصنوعی: من از ناتوانی مانند گلی که از آب دور می‌شود، کناره‌گیری می‌کنم و سپس از روی تعجب مانند سوسن، تیغ را بیرون می‌آورم.

هوش مصنوعی: من در میکشم و با نگرانی به اشک‌هایی که مانند مروارید در چشمم جمع شده‌اند نگاه می‌کنم؛ این اشک‌ها هم چون نقطه‌ای ریز در سر سوزنی جا می‌شوند.

هوش مصنوعی: من معذورم؛ نمی‌توانم به خاطر گریه‌ام خودم را کنترل کنم، زیرا دیگر صبر و تحملی برایم نمانده و از ترس سیل غم، بار و بنه‌ام را از خانه‌ام بیرون می‌کشم.

هوش مصنوعی: به این شکل بنگر که من از دوست خود چه می‌کشم و این حرف‌ها را ببین که از دشمن نیز دچار درد و رنج می‌شوم.

هوش مصنوعی: من بار سنگینی را به دوش می‌کشم که حتی کوه‌ها هم قادر به تحمل آن نیستند، با این حال، من طاقت این بار را ندارم و همچنان ادامه می‌دهم.