هوش مصنوعی: با چشم عقل به اطراف نگاه می‌کنم و از هر دو سو (راست و چپ) می‌بینم که در جهان، کاری بهتر از شعر و شاعری نیافتم.

هوش مصنوعی: همیشه او را می‌بینی که با تفکرات عمیق و پیچیده‌اش، ذهنی آشفته و دل به تنگ آمده دارد و روحش پریشان است.

هوش مصنوعی: برای این که معینی بتواند شعر زیبایی بسازد، باید دلی پر از درد و سوخته داشته باشد، تا بتواند نشانه‌هایی از فضیلت و کمال در آثارش به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: شبی پیش می‌آید که در آن همه موجودات زندگی، از جمله پرندگان و ماهی‌ها خوابیده‌اند، اما یک فرد بیدار است و به فکر پاکی کلام و سخنان خود است.

هوش مصنوعی: وقتی که کار به پایان رسید، برنده‌ای در دست کسی قرار می‌گیرد که ناتمام و ناقص است، شبیه به الاغی که نمی‌داند شاعر کیست یا کسی که فقط در حال نگهداری از اوست.

هوش مصنوعی: سپس او به او نزدیک شد و بوسه‌ای به زمین زد. اگر تو نیز به صدای او گوش دهی، بعد از آن برکت‌های زیادی به سوی تو خواهد آمد.

هوش مصنوعی: او را از خانه بیرون می‌کنند مانند سگ‌هایی که از مسجد بیرون می‌شوند، چونکه او فردی پست و بی‌مقدار است.

هوش مصنوعی: زمانی که کسی پشت کند، هرمدح و ستایشی که او کند، در شعرش هزاران نقص و ایراد را نمایان می‌سازد.

هوش مصنوعی: در این بیت، به تنوع و تفاوت‌های موجود در انسان‌ها اشاره شده است. برخی افراد به طمع و جستجوی لذت‌های دنیاست، در حالی که برخی دیگر ممکن است بی‌انگیزه و بی‌هدف باشند. همچنین به نوعی از افراد اشاره می‌شود که مادی‌گرایانه زندگی می‌کنند و آنهایی که به مقادیر کم قانع‌اند. این تفاوت‌ها نشان‌دهنده نگرش‌ها و رفتارهای مختلف انسان‌ها در زندگی است.

هوش مصنوعی: اگر وعده‌ی بخشش با شرایطی که در زندگی شان تجربه کرده‌اند، با روال عادی‌شان تناقض داشته باشد، چالشی برای عقلشان به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: امیدوارم که از این کار نتیجه‌ای بگیرم، چرا که آن فرد بیچاره از همه کارها، در آغاز کار، دست به اقدام می‌زند.

هوش مصنوعی: برخلاف وعده‌ای که داده شده، امکان ندارد که تغییر کند، اما او در حال انتظار و در تردید است.

هوش مصنوعی: نه این امید می‌تواند ما را از آن وعده منصرف کند و نه آن شخص با اطمینان می‌تواند بگوید که ده دینار را بپردازد.

هوش مصنوعی: در این درخواست، ده بخش بیشتر از شعر قرار دارد که برای ارائه هر یک از آن‌ها، ضرورت وجود دارد.

هوش مصنوعی: در زندگی ممکن است هزاران سختی و ذلت را تحمل کنیم، اما در برابر کمترین ناراحتی، شخصی که در مقام نگهبان و درباند است، به شدت ناراحت می‌شود.

هوش مصنوعی: سپس برای رفع سردرد او، روزی تعیین می‌کنند و کسی را برای انجام این کار انتخاب می‌کنند.

هوش مصنوعی: عطای الهی دوصد نام دارد، اما تنها پنجاه نام آن قابل ادا است. همین مقدار کم بودن کافی است و بقیه را فراموش کن.

هوش مصنوعی: من بیشتر و بهتر از این را می‌گویم، اما تو خود با عقل و تفکر خود این را بسنج و حساب کن.

هوش مصنوعی: خداوند به تو انصاف بدهد، که آیا خوردن از آن نیکوتر است که زنان این‌گونه بارها بخورند؟

هوش مصنوعی: من به خاطر نعمت‌ها و رحمت‌های الهی بی‌نهایت شکر و سپاس می‌گویم، زیرا به دور از حرص و طمع به این زندگی و اصول آن نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از شعر و شاعری درآمدی کسب نمی‌کنم، حتی اگر ناظم اشعارم چندان معروف نباشد.

هوش مصنوعی: من همیشه در حال آرامش و رضایت هستم و نیازی به کسی ندارم که به من کمک کند یا از من مراقبت کند. در واقع، در این حالتی که دارم، نه من به کسی احتیاج دارم و نه کسی به من وابسته است.

هوش مصنوعی: وقتی چیزی دارم، شکرگزار آن هستم و وقتی ندارم، صبر می‌کنم. این یک رفتار طبیعی و مناسب برای افراد باهوش است.

هوش مصنوعی: زمانی که عمر به پایان می‌رسد و زندگی بی‌نتیجه است، چرا باید غم و درد را تحمل کرده و خود را به زحمت بیندازم؟

هوش مصنوعی: عزیز، اگرچه از کسی احساس خوار بودن نمی‌کنم، اما اگرچه چیزی ندارم، از گدایی و درخواست کمک احساس شرم و ننگ می‌کنم.

هوش مصنوعی: برای این که به مقصد برسیم، بهتر است با وسیله‌ای سریع و قوی سفر کنیم تا با وسیله‌ای آرام و کند. اگر بخواهیم از چالش‌ها و موانع عبور کنیم، باید تصمیمات درست و موثری بگیریم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم چند روزی را با تلخی و آشفتگی سپری کنم، چون به هر حال زندگی هر چقدر هم که سخت باشد، به پایان می‌رسد.

هوش مصنوعی: من امیدهای زیاد را از دل خارج می‌کنم، پیش از این که مرگ بر در خانه‌ام کوبیده و آن‌ها را نابود کند.