هوش مصنوعی: آرزوها و امیدها از هم گسسته شده‌اند و در این شرایط، هنر و کار خاصی وجود ندارد. همچنین، از وفاداری و جوانمردی خبری نیست و خبری از آن‌ها به گوش نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که شخصی به شدت از ظلم و ناعدالتی در حال رنج کشیدن است و وقتی که او تصمیم می‌گیرد از این وضعیت خارج شود و به سمت آزادی یا بهبود وضعیت خود حرکت کند، نشان‌دهنده این است که زمان تغییر و بهبود فرا رسیده است. به نوعی، این رمزی است از عبور از مشکلات و رسیدن به روزهای بهتر.

هوش مصنوعی: به سختی و بی‌وفایی زمانه مرا ببخش، زیرا اشک‌های من باعث شده که لباس و دامنم خیس و تر شود.

هوش مصنوعی: زندگی من را به تلخی نرسان، زیرا که در این دنیا، درد و رنجی که به من تحمیل می‌شود کافی است و نیازی به بروز مشکلات جدید نیست.

هوش مصنوعی: من مانند یک خاتم خمیده شدم، که روی لبم نشانی از مهر دارد و زیبایی لعل مانند، چشمانم را در اختیار دارد.

هوش مصنوعی: چشمم به در و بام بود و اشک دل را فرو می‌خوردم تا خیال دوست از سرم نرود.

هوش مصنوعی: برای چنین روزی، هزار دانه‌ی سرخ و قیمتی را در دل خود پرورش داده‌ام و اینها تنها با خون دل به دست آمده‌اند.

هوش مصنوعی: از درد و رنجی که در دل دارم، خورشید هم با حالتی اندوهناک و در جامه‌ای تیره، همچون سحر، نفس می‌کشد.

هوش مصنوعی: وقتی که سعادت من به تلخی مبدل شد و زندگی‌ام شیرینی خود را از دست داد، نگاه من که بی‌احساس و خالی است، همچون چشمه‌ای به شور و غم تبدیل شد.

هوش مصنوعی: جایز است که از چرخش زمان بگریم و حق دارم که از حرکت ستاره‌ها گله کنم.

هوش مصنوعی: حضرت صدر زمانه، رکن‌الدین امام، líder در عرصه‌های جهانی و پیشوای انسان‌هاست.

هوش مصنوعی: من به عنوان یک بنده کوچک، بار سنگین او را همپای هفت زمین تحمل می‌کنم و اندازه یک قطره از رحمت او، از زلالی‌های صد کوثر کمتر است.

هوش مصنوعی: اگرچه ظاهر این دو به سرعت تغییر می‌کند و سرنوشت آنها متفاوت است، اما با توجه به حقیقت درون، هر دو به یک حقیقت مشترک پیوسته‌اند، مانند دو جسم که در کنار یکدیگر قرار دارند.

هوش مصنوعی: کشتی دریا به لطف او بر خشکی قرار گرفت و هنگامی که اراده بزرگ او شکل گرفت، بر تمام آسمان‌ها چیره شد.

هوش مصنوعی: از سخاوت و بزرگواری او، جواهرات در حمایت و حفاظت خنجر قرار گرفته‌اند و این موضوع باعث شده که حس زیبایی و لطافت در این جواهرات ایجاد شود.

هوش مصنوعی: این بیت به ستایش بخشندگی و بزرگواری شخصی اشاره دارد. شاعر با اشاره به دستان فرد، آن را به نقره‌ای تشبیه می‌کند که بسیار بخشنده است، مانند سپیده‌دم که روز را روشن می‌کند. همچنین، طبع و خلق فرد را به شوق و نوازش خورشید برابر می‌کند که باعث شکوفایی و زیبایی در جهان می‌شود.

هوش مصنوعی: وجود خالص و پاک تو به عنوان محور محبت و مهربانی قرار دارد، صدای نام تو مانند یک راهنما و مسافر در دنیا به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: مسافران به امید رسیدن به امل و آرزوهای خود، به تو به عنوان مقصد و هدف خود نگاه می‌کنند. تو همچنان منبعی برای هنرمندان و کسانی هستی که در تلاش برای رسیدن به موفقیت و هنر هستند.

هوش مصنوعی: تو با نیرنگ و لطف خود، محور خوبی‌ها و جوانمردی‌ها هستی و صدای نیک نامی‌ات شگفتی‌ساز و راهنماست.

هوش مصنوعی: مسافران آرزوها به سراغ تو می‌آیند و تو مقصد آنانی هستی که در جستجوی هنر و زیبایی‌اند.

هوش مصنوعی: از هفت عضو آسمان، ستاره‌ها به دلیل حرص و طمع به وجود می‌آیند تا نمای زیبای تو را بیارایند.

هوش مصنوعی: از بزرگ‌منشی و generosity تو در باغ نرگس، گل‌ها با زیبایی بزک کرده‌اند و سر بر افرازنده به آسمان دارند.

هوش مصنوعی: برای بازوی صبر و بردباری‌ات، مهره‌ای از خاک را با رشته‌ای سفید و سیاه در هم آمیخته‌ای.

هوش مصنوعی: حسودان و بدخواهان به زیبایی و لطافت مقام و مقام تو توجه می‌کنند، اما از generosity و بخشندگی تو کم‌ارزش و بی‌خاصیت هستند، همان‌طور که طلا در برابر دیگر چیزها می‌درخشد.

هوش مصنوعی: با کلام زیبا و دلنشین تو، چشم‌های هنری من روشن شده است. بله، دیدگان سبل (حدیده) را با لذت خود می‌فریبد و شیرینی کلامت را فراموش می‌کند.

هوش مصنوعی: چگونه می‌شود که کلام تو مانند تیری از فلک پرتاب شود؟ زمانی که زمان، مهارت تو را به تصویر می‌کشد و نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: آرامش و آزادی فکر و روح هزاران نفر را می‌تواند به دست آورد، زمانی که محبت و احساسات تو مانند پر پرنده‌ای گسترش یابد.

هوش مصنوعی: حسود به خاطر حسادتش، تحت تأثیر شرایط ناگوار قرار گرفته و مانند کسی که در بالای منبر است، در معرض ضربه و شکست قرار دارد.

هوش مصنوعی: اگر کسی به‌طور خاص در خدمت تو باشد، مانند خدمتکاران وفادار باغ، گل‌های باغ هم به دور شما جمع می‌شوند.

هوش مصنوعی: چرا شکوفه‌ی نقره‌ای از ریشه‌ی دندان‌ها می‌روید؟ و چرا با چشمان طلا، آبشار را می‌کشد؟

هوش مصنوعی: آسمان از نو شدن ماه در امان است، اگر خاک درگاه تو را چشم زدن بیابد.

هوش مصنوعی: بدان که تا وقتی که چشم حسود به تو نیفتد، سینه‌ی سخاوت و generosity تو مانند چنبر بر گردن اسب برتر خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر این بار لشکر تو شکست بخورد، این شکست باعث می‌شود که آنها به خطر و محلّ زندگی جدیدی منتقل شوند و بر تعداد دشمنان نیز افزوده خواهد شد.

هوش مصنوعی: این بیان به این معناست که اگرچه گوشواره زیبایی خاصی دارد و بر زیبایی می‌افزاید، اما زمانی که آسیب ببیند و بشکند، ارزش و زیبایی آن از بین می‌رود. در واقع، زیبایی ظاهری تا زمانی ارزشمند است که سالم و کامل باشد، اما با آسیب دیدن، آن زیبایی و ارزش نیز کم رنگ می‌شود.

هوش مصنوعی: کمک و حمایت خداوند برای تو کافی است و نیازی به پیروان و سپاهیان خود نداری.

هوش مصنوعی: زیبایی تو مانند دژی است که از خودت مراقبت می‌کند، درست مانند اینکه تیر نگاه کسی در برابر تیغ آفتاب به شکلی محافظت می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که جایگاه و مرتبه‌ی برج شرف به اوج خود رسید، از خداوند سپاسگزاری می‌کنم که اثر منفی ستاره‌ی اقبال بر ما نبود.

هوش مصنوعی: تو مانند خورشیدی که گرمابخش است و ورودت به این جهان، روزگار را در بهترین حالت خود قرار می‌دهد. الطاف و فضایل تو بر سرزمین عالم تأثیرگذار است.

هوش مصنوعی: اگر تو مانند خورشید، از خانه‌ات به خانه‌ای دیگر بروی، چه عیبی در کمال تو وجود دارد؟

هوش مصنوعی: ای آسمان بزرگ! توجه کن که از طریق لطف و احسانت، داستان من را که روحی خسته و پریشان دارم، بشنوی.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توان از حقوق آن مرحوم صحبت کرد؟ که حقایق او نزد تو به روشنی آفتاب است.

هوش مصنوعی: ای کاش دعاگویانی وجود داشتند که بدون هیچ خواسته و انتظاری، فقط برای خوشنودی تو دلشان را فدای تو کنند.

هوش مصنوعی: در آستان تو، موهای سپید من به خاطر تو سیاه شده و چهره‌ام هم به خاطر تو سیاه و غمگین است.

هوش مصنوعی: هزاران مروارید هستند که به عنوان یتیم باقی مانده‌اند و جز به خاطر ستایش تو، زینتی برایشان محسوب نمی‌شود.

هوش مصنوعی: سایه مهربانی تو بر مردم زمانه گسترده است، اما اگر به این دل‌های شکسته نیز نگاهی بیندازی، شگفتی ندارد.

هوش مصنوعی: چون گرگ مرگ، شبان این گله را می‌برد، به خاطر این گله بدون شبان، تو نگران نباش.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به حقایق بزرگ پی ببری، باید با نگاهی مهربان به آن چهار کودک کوچک بنگری.

هوش مصنوعی: اگرچه ستایش‌های تو در سرتاسر جهان منتشر شده، اما این اشعار فقط بخشی از محبت تو را نشان می‌دهند.

هوش مصنوعی: امید من این است که با تربیت خوبی که دیده‌ام، بتوانم امروز در این دنیای شلوغ و پرآشوب، به نظم و آرامش برسم.

هوش مصنوعی: بخت من را مانند درختی تازه نگه‌دار، زیرا اگر بدون برگ بماند، از آن بهره‌ای نخواهم برد.

هوش مصنوعی: این جمله بیانگر این است که حتی اگر من هیچ چیز از تو نداشته باشم، اما به هر حال وجودم می‌تواند به نوعی استقامت و ثبات بگیرد، مانند اینکه هر آینه‌ای بسته به جوهر و ذات خود، خاصیت و کیفیتی دارد. به عبارتی، وجود و ماهیت هر چیز می‌تواند بر اساس ویژگی‌های درونی‌اش تحولی را تجربه کند.

هوش مصنوعی: اگرچه در زیر سایه‌ات رشد کنم و بزرگ شوم، اما مانند هلالی هستم که از نور خورشید دور شده و به ماهی تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: به تماشای کوه بزرگ بپرداز و ببین که سایه‌اش چقدر عمیق و زیباست. این کوه نیز از نور خورشید، همچون لعل، به رنگی جذاب درآمده و کمرش را جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: چون هیچ کار دیگری برایم میسر نیست، پس برای تو ستایش می‌نویسم تا نام پدرم زنده بماند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نور خورشید بر چشمان ستاره‌ها می‌تابد، صبح روشنی بخش در کار است.

هوش مصنوعی: هر چه در این جهان و در طول زمان پایدار است، برای تو آرزوی طولانی‌مدت و بقایی بیش از هزار سال دارم.

هوش مصنوعی: همسایگان عظمت و ارجمندی و افتخار، به افرادی که در کنار آنها هستند، بشارت پیروزی و موفقیت می‌دهند.

هوش مصنوعی: هر عملی که انجام دهی و هر تصمیمی که بگیری، خداوند به یاری تو خواهد آمد.