هوش مصنوعی: در این بیت بیان می‌شود که نور و روشنی که از دانش و فضیلت می‌تابد، تنها از وجود و یاد تو نشأت می‌گیرد و هیچ منبع دیگری برای روشنایی در واقعیت وجود ندارد. به عبارت دیگر، تو منبع الهام و دانش هستی که دیگران را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: در چشم اراده‌ و تلاش تو، ارزش و اعتبار زمین در برابر پرواز مگس هیچ و ناچیز است.

هوش مصنوعی: تو که به خاطر نداشتن پرواز در آسمان، مانند یک شتر دوکوهانه به زمین مانده‌ای، چگونه می‌توانی به من که دچار ناامیدی و کوری هستم، کمک کنی؟ من کسی را در پس خود نمی‌بینم که بتواند مرا راهنمایی کند.

هوش مصنوعی: روانی زندگی من به خاطر حضور توست و در دل هیچ آرزوی دیگری جز خدمت به تو ندارم.

هوش مصنوعی: چشمم به اشک می‌افتد و با همین اشک، به تو نزدیک می‌شوم؛ زیرا در این مکان نمی‌توانم به خاک پای تو دسترسی داشته باشم.

هوش مصنوعی: از نزدیکی تو درخواست ملاقات می‌کنم و راستش را بخواهی، جز این درخواست هیچ امیدی از سرنوشت ندارم.

هوش مصنوعی: چرخ و ستاره در عالم هستی برای من چه کار خاصی می‌توانند انجام دهند؟ چرا فکر می‌کنی که من چنین آرزویی ندارم؟

هوش مصنوعی: به خاطر همین مسائل و مشکلات، جز صدای ناله و نالهٔ ناقوس، راهی برایم باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: به سوی فرمانروای دین به صورت پیاده رفتم، اما در زیر پای فیل، به همین دلیل نتوانستم از آنجا دور شوم، زیرا اسب کم‌قدری داشتم.

هوش مصنوعی: من بنده‌ای هستم که در کنار در خانه‌ات زندگی می‌کنم، زمانی که در سرزمین محبت و وفا هیچ‌کس دیگری وجود نداشت.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانم به خاطر تغییر نظرت بر این حال خودم سرزنش شوم؟ آیا کافی نیست که نتوانم حتی دست تو را بوسه بزنم؟