کلیم » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شد تنگ ز کم ظرفی ما مشرب جام</p></div>
<div class="m2"><p>مشکل که دگر سیر کند کوکب جام</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آید بفقان ز دست بد مستی ما</p></div>
<div class="m2"><p>انگشت زند اگر کسی بر لب جام</p></div></div>

شمارهٔ ۴۳

شد تنگ ز کم ظرفی ما مشرب جام
مشکل که دگر سیر کند کوکب جام
آید بفقان ز دست بد مستی ما
انگشت زند اگر کسی بر لب جام

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به محدودیت‌ها و کمبودهای خود اشاره می‌کند که باعث می‌شود خواسته‌هایش برآورده نشود. او احساس می‌کند که دیگر نمی‌تواند از زندگی لذت ببرد و اگر کسی به او اشاره کند، این وضعیت را تشدید می‌کند. به طور کلی، شعر به نوعی احساس ناامیدی و کمبود اشاره دارد.

شمارهٔ ۴۱

شمارهٔ ۴۲

هوش مصنوعی: به خاطر کم ظرفیتی ما، مشرب و نوشیدنی به ما نمی‌رسد و دیگر آن ستارهٔ درخشان نمی‌تواند سیرابمان کند.

شد تنگ ز کم ظرفی ما مشرب جام

مشکل که دگر سیر کند کوکب جام

هوش مصنوعی: اگر کسی در می­خانه با دست خود به لبِ جام اشاره کند، نشانه­ای از حال خراب و مستی ماست که به دیگران می­گوید.

آید بفقان ز دست بد مستی ما

انگشت زند اگر کسی بر لب جام

شمارهٔ ۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده