هوش مصنوعی: تا زمانی که تو به خاطر شرم و حیایی که داری، چهره‌ات را پنهان کرده‌ای، نور آفتاب نمی‌تواند به خوبی بدرخشد.

هوش مصنوعی: در هر نقطه از بدنم درد تو را حس می‌کنم، گویی که نشانی از انتخاب تو بر من نشسته است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تصویر چهره‌ات در آب افتاده است، موج‌ها از نگرانی به آرامش نرسیده‌اند.

هوش مصنوعی: با اشک‌هایی که از درد دل می‌ریزم، روی صفحه‌ی خالی چشمانم احساس تنفر و بی‌خوابی را می‌نویسم.

هوش مصنوعی: هر شب، خاک زیر زمین به خاطر حسادت به تو، بر آفتاب سایه می‌افکند.

هوش مصنوعی: نسیم به زودی دسته‌ای از گل‌ها را به من هدیه می‌آورد تا از سینه‌ام عطر کباب را بگیرد.

هوش مصنوعی: در شب، چشمان کلیم مانند باران اشک می‌ریزند و روز، همچون آبی که از منزل خارج می‌شود، فروکش می‌کند.