جویای تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>با آنکه فتاده ام به راهش چون گرد</p></div>
<div class="m2"><p>یکبار به سهو هم مرا یاد نکرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هی هی چه بلا شوخ دل آزار است او</p></div>
<div class="m2"><p>الله چه بی مروت است آن بی درد</p></div></div>

شمارهٔ ۴۳

با آنکه فتاده ام به راهش چون گرد
یکبار به سهو هم مرا یاد نکرد
هی هی چه بلا شوخ دل آزار است او
الله چه بی مروت است آن بی درد

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به احساس ناامیدی و غم خود اشاره می‌کند. او اگرچه در راه عشق و محبت افتاده، اما معشوق حتی یک بار هم به او فکر نکرده است. شاعر از بی‌رحمی و بی‌مروتی معشوق و درد و رنجی که این وضعیت به او می‌دهد، ابراز شکایت می‌کند.

شمارهٔ ۴۱

شمارهٔ ۴۲

هوش مصنوعی: با اینکه در مسیر او افتاده‌ام و همچون غباری در کنار او هستم، ولی حتی یک بار به اشتباه هم به یادم نیفتاد.

با آنکه فتاده ام به راهش چون گرد

یکبار به سهو هم مرا یاد نکرد

هوش مصنوعی: هی هی، چه بلایی که آن شوخ دل بر سرم می‌آورد! آه، چقدر بی‌رحم است آن کسی که هیچ دردی نمی‌کشد.

هی هی چه بلا شوخ دل آزار است او

الله چه بی مروت است آن بی درد

شمارهٔ ۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده