هوش مصنوعی: زندگی‌ام به خاطر دوری از بخت و سرنوشت، بسیار تنگ و ناراحت‌کننده شده است. مثل بوی خوش غنچه‌ای هستم که در دام گرفتار شده و بال و پر ندارد.

هوش مصنوعی: مانند بوی گل، پرواز من قوی است و در کنار ضعف هر نسیمی، تلاش من به شکلی نمایان می‌شود که مانند یک قناری پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: هر چیز خوب و بدی برای من روشن و مشخص است، زیرا در دل من مانند آینه‌ای است که حقیقت را به وضوح نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: در هوایی که آن گل با چهره‌اش به من نگاه می‌کند، وقتی از خودم دور می‌شوم، رنگم را از صورت می‌گیرد و مثل پرنده‌ای با بال‌های پری به پرواز در می‌آیم.

هوش مصنوعی: از ذوق و استعداد من تنها یادگاری باقی مانده که مانند نقاشی‌های مانی، در خلق معانی و صورت‌ها ادامه دارد.

هوش مصنوعی: قلب انسانی که در دریای عشق در حال طوفان است، همچون زورقی می‌ماند که با تپش‌هایش به حرکت در می‌آید و حیرت‌زده به لنگری تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: هر لحظه از این گلستان بهره‌ای می‌برم و مانند باد سرد به سرعت از کنار آن نمی‌گذرم.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای غمگین و ناله‌زن هر لحظه از دل پردردش فریاد می‌کشد که آتشی درون خود دارد که به چشم نمی‌آید و در لباس خاکستری‌اش پنهان است.

هوش مصنوعی: علامت زیبایی را بر چشم سیاه‌ات، از کنار ابروی تو، شانه موهای تو مانند جلوه بال یک پرنده است.

هوش مصنوعی: کاهش درد تو برای من چه اهمیتی دارد؟ من بیش از این به شدت لاغر شده‌ام و مثل بخیه‌ای به لباس چسبیده‌ام.

هوش مصنوعی: تو در دل من جا گرفتی و به گونه‌ای به دیگران نزدیک شده‌ای که هر لحظه حسادتی در وجودم می‌جوشد، مانند اینکه هر قطره خون در بدن ضعیفم، خنجر حسرت را احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: برای دستیابی به آرامش دل، باید مانند قطره‌ای که خود را کنار هم جمع می‌کند، تلاش کنیم تا شور و هیجان دریا را درک کنیم. این نشان می‌دهد که برای رسیدن به آرامش در زندگی، باید با وسعت و چالش‌های آن روبرو شویم.

هوش مصنوعی: تیره‌روزان از روشنی و محبت دل‌های روشن بهره‌مند می‌شوند و صبح‌های دل‌انگیز، شب را مانند آینه جلا می‌دهند.

هوش مصنوعی: دل من از عشق تو به شدت می‌تپد و مانند بهشت پر از گل‌هاست. در اشک‌های من، زیبایی تو مانند یک پری می‌درخشد.

هوش مصنوعی: شاگرد سامری که به خاطر چشم‌های مست و سحرآمیزش به دانش ساحری رسیده، اکنون به صورت یک ساحر در آمده است.

هوش مصنوعی: گروه‌های آه من به خاطر لطف و بازیگوشی او تا قیامت در هوا در حال رقصیدن هستند، شبیه انبوه پری‌ها.

هوش مصنوعی: زیبایی و فریبایی او باعث شده است که قیمت و ارزشش بیشتر شود و به دلیل مرگ من، شمشیر او به شکل خونین و زیبا در آمده است.

هوش مصنوعی: چون درخت چنار بی‌نیاز و آزاد است، گل منعم اکنون پریشان و بی‌سرپرست شده است.

هوش مصنوعی: در سایه ناتوانی می‌توانی از ستم زمانه در امان باشی؛ برای شکار، هیچ محفاظی بهتر از لاغری وجود ندارد.

هوش مصنوعی: افراد دنیادوست به مشکلات و وضعیت ناتوانان توجهی نمی‌کنند، در واقع لازم است که گوش آنها مانند گوش صدف بی‌صدا و کر باشد تا صدای درد و رنج دیگران را نشنوند.

هوش مصنوعی: جانم در بدنم به تپش است، مثل دل در سینه، و وقتی در قبرم قرار بگیرم، اگر با این حال مشتاقانه بر خاک من گذر کنی.

هوش مصنوعی: هر کسی که از خود و منیت خود بگذرد، در واقع پادشاه زمان خویش است. او می‌تواند به دیوانگان کمک کند و بر سرشان داغ محبت و فهم بگذارد.

هوش مصنوعی: باید در محبت و عشق humble و خاکسار بود، تا به برتری و مقام بالایی دست یابید، به ویژه در دل محبوب و در برابر کسانی که در زیر سایه‌اش هستند.

هوش مصنوعی: در چشم کسانی که واقعیت را می‌بینند، تو چیزی جز یک بازیچه نیستی و افتخار رهبری به جز فقر و شکست نیست.

هوش مصنوعی: شیخ شهر به خاطر نپذیرفتن او به گوشه‌ی خانقاه رفت، چون این خانم به خاطر بی‌حجابی‌اش پنهان مانده بود.

هوش مصنوعی: دل پر درد و بی‌اثر او را در سینه‌اش پناه داده، مانند تیر بی‌پیکانی که مانند پرهای کبک دری در هوا پراکنده است.

هوش مصنوعی: اگر در میان طوفان و سیل اشک ماندگار بودی، این تنها به خاطر این است که کشتی وجودت را نجات نداده‌ای و لنگر نداشتی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که روز و شب بر سر فرزندان زمان می‌بارد، گرداننده‌ی دنیا غم‌ها را جمع‌کرده و در خود نگه می‌دارد.

هوش مصنوعی: عاجزان و ضعیفان را از روی حسادت نمی‌توانند ببینند، حتی با وجود لاغری من.

هوش مصنوعی: ای مدعی، نپنداری که برتری من فقط به خاطر ضعف من است، چون اگر گاهی ناتوان شوم، تو نیز قدرتی نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی غزل بسرائی، باید بدانی که موضوعی جز بزرگداشت من وجود ندارد و تو را از شاعری باز نمی‌دارد.

هوش مصنوعی: بهتر است که ستایش کسی را بکنی که هر صبحگاه، خورشید سرزمین شرقی بر درگاه او سجده می‌کند.

هوش مصنوعی: امام مهدی، که به عنوان هادی شناخته می‌شود، از نظر مقام و شخصیت، به گونه‌ای است که مانند بهترین افراد، اصالت و حقانیت رهبری را در خود دارد.

هوش مصنوعی: شخصی که در برابر اراده و تلاشش چیزی نیست، همان کسی است که در سایه عظمت او، حتی کوچک‌ترین چیزها بزرگ و معتبر می‌شوند.

هوش مصنوعی: اگر کسی در زمان عدالت او بسازد، همانند تیرکمان پرنده‌ای از دشت کبک از تیرهای شهباز خواهد بود.

هوش مصنوعی: در دریای بی‌انتها، ارزش هلالی که شبیه حباب است و در گرداب آسمان نیلوفری می‌چرخد، به‌خوبی مشخص می‌شود.

هوش مصنوعی: دشمن بدکار است، چرا که وقتی به خودش انصاف می‌دهد، مانند برگ‌های بید در باد می‌لرزد و دچار تردید می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر خردمندی نظری داشته باشد دربارهٔ بزرگان، آن نظری سبب می‌شود که بزرگان در جایگاه خود با همت و عظمت بیشتری ظاهر شوند، همان‌طور که چرخ بر روی انگشتری نمی‌چرخد و در آن جا ثابت می‌ماند.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، وقتی که همه چیز در هم می‌آمیزد و همه به محشر می‌رسند، هر کس باید بداند که ارزش او به نور مهر و محبت الهی است و تنها کسانی که به این نور دست یافته‌اند، در این بازار حضور خواهند داشت.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که وقتی دریای بزرگ و پرعمق با دقت و زیبایی در خود موج می‌زند، چگونه ممکن است که با وجود همه عظمت و راز و رمزهایش، به دور از دستاوردهایش باشد. در واقع، اشاره به این است که شاید زیبایی و شکوه او باعث شده که از نشانه‌های خود فاصله بگیرد و در عمق وجودش غرق شود. در نهایت، حس شرم و کمال او را در بر می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در شب عید، ماه نو باعث شد که زمین به آرامش بیافتد و نواها متوقف شوند، زیرا تشخیص او همچون مانع خنیاگری ستاره زهره بود.

هوش مصنوعی: اگر کسی با اراده و تلاش خود به دنبال هدفی برود، می‌تواند بر موانع و چالش‌ها غلبه کند و به موفقیت دست یابد. در این راه، او می‌تواند از تجربیات و دانش خود بهره‌برداری کند و به سرانجام مطلوبی برسد.

هوش مصنوعی: در روز هیجا، عقاب ناوکش را فراموش کرده و دل مرغ روح خصم را که طپیده، با بال و پرش به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: از شدت فکر و خیال در مورد خشم تو، آنقدر ضعیف و سست شده‌ام که توانایی و قدرتی چون گل در برابر دست‌های قوی ندارم.

هوش مصنوعی: باغی که زیبایی‌هایش بهشت را به حسودی می‌اندازد، از هر گلی که در آن می‌روید، بوی محبت و پاکی مادرانه را به مشام می‌رساند.

هوش مصنوعی: جز پدران و نیاکان تو، کسی ارزش تو را نمی‌داند. قیمت گوهری را فقط کسی متوجه می‌شود که خود، از جواهری آگاه باشد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که نعمت‌های فراوان و روشنایی وجود دارد که هر صبح به انسان می‌رسد و برای او به نوعی لنگر امیدوارکننده‌ای در زندگی است. صبح‌ها به انسان انرژی و روشنایی تازه‌ای می‌بخشند و باعث می‌شوند تا او احساس خوشبختی و سرزندگی کند.

هوش مصنوعی: وقتی درباره زیبایی و روشنی تو سخن می‌گویم، هر کلمه از شعرم مانند ستاره‌ای در آسمان می‌درخشد و تو را ستایش می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که مردان شجاع و دلیر در کنار تو صف‌بندی کنند، چشمان خورشید و ماه از هیجان و زیبایی به گرد و غبار یک لشکر تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر چهرهٔ محبوب تو مانند باد باشد، هیچ کس را جز تو یاری نمی‌کند که به او چشم امید داشته باشد.

هوش مصنوعی: مدح و ستایش افرادی چون تو، فرصتی نیست که من بتوانم در آن به خوبی و به اندازه کافی صحبت کنم. کسی مانند من که به دنبال گسترش عرصه مدح و ستایش است، نمی‌تواند حق تو را ادا کند.

هوش مصنوعی: من تصمیم دارم که با دعا کردن، کار نیک و شایسته‌ام را به پایان برسانم تا سرنوشت و تقدیر من به بهترین شکل ممکن رقم بخورد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که فیض و برکت از وجود تو، زمین و خاک را زنده و آباد کند، این خاک زیر پای تو به روشنی و درخشندگی آفتاب روشنگر شرق تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: خاکی شدن باد بر سر دشمن دین تو نشان‌دهنده‌ی این است که دوستانت بر دشمنان تو قدرت و تسلط دارند.