هوش مصنوعی: با یاری خدا، زبان من که به نکته‌سنجی مشهور است، مانند جواهری درخشان شده و به ستایش امیرالمؤمنین، پیشوای واقعی و سلطنت اشاره کرده است.

هوش مصنوعی: چه خوشا آن ذاتی که مدح او را جبرئیل می‌گوید مثل پیغمبر، چه خوشا آن ذاتی که عقل او در آغاز به مانند کودکی در مدرسه است.

هوش مصنوعی: وجود من با یاد خدا روشن و درخشان است. یاد او مانند نوری در دل‌ها می‌تابد و ایمانم را زنده و گرم نگه‌می‌دارد.

هوش مصنوعی: وقتی به زیبایی او نگاه کردم، از شدت شگفتی چشمانم مانند جوهر آئینه محو و پنهان شد.

هوش مصنوعی: زبانم به برکت ستایش او به مانند گل سرخ شده و صدایم به قدری زیباست که قناری‌ها به آن حسادت می‌کنند.

هوش مصنوعی: می‌دانم که دل هر کسی که در مسیر یقین و روشنایی قرار گیرد، به جمع روحانیان تعلق دارد.

هوش مصنوعی: وقتی دزد از بدبختی و فقر کسی که نمی‌تواند از خودش دفاع کند ناامید می‌شود و از کنار او می‌رود، چون نگهبانش در کنارش بوده و از او محافظت کرده است.

هوش مصنوعی: در آغاز، پایه‌های آسمان عرش به خاطر عظمت و بزرگی او شکل گرفت و عقل نخستین به توصیف و ستایش او مشغول شد.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف تاثیر زیبای کلام و مدح می‌پردازد. مانند طوطی که از نظر آیینه تغییر رنگ می‌دهد، کلامی که از ستایش یک شخصیت با فضیلت بیرون می‌آید، باعث می‌شود که سخنگو به واسطه این تاثیر روشن و فصیح گردد و سخنانش پر از حکمت و زیبایی باشد.

هوش مصنوعی: وقتی وزش باد سرد و خشمگین به باغی که پر از گل است می‌رسد، گل‌ها را به اطراف می‌پراکند و باعث می‌شود که رنگ و زیبایی آن‌ها به هم بریزد. سپس به وضوح می‌توان دید که پرندگان هم در این باغ مشغول پرواز هستند.

هوش مصنوعی: من به مقام بلند او آگاه هستم، هر چند که شخصیتی در حد نصیر نیستم. می‌دانم که هر کس که زبانش به ذکر "یا علی" بیفتد، قابلیت و روحانیت خاصی دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر محبت بی‌پایان او، تمام وجودم مانند شمع روشن شده است و درونم پر از نور و روشنی است.

هوش مصنوعی: لب‌های شیرین‌سخن او می‌توانند جان را شاد کنند، و تیرش هنگامی که به سینهٔ دشمن می‌رسد، همچون مهمانی وارد می‌شود.

هوش مصنوعی: سر دشمنان به خاک سیاه افتاد، بگو از غم که کلام من به ستایش و مدح سنج ذوالفقار، شاه مردان تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: مانند تیرکی که به هدف اصابت می‌کند، خنده نمی‌تواند لب‌های گل را به هم نزدیک کند. گل مجروحی که از تیغی خندان بر جسم دشمن آسیب دیده است.

هوش مصنوعی: هر حبابی که بر روی آب شکل می‌گیرد، به مانند گریبان چاک خورده‌ای است که دل عاشق به دریای بزرگی نگاه می‌کند؛ دریایی که تصویر او در امواجش منعکس شده است.

هوش مصنوعی: دشمنان هیچ وقت نتوانستند خواب راحت داشته باشند و در دلشان همواره ترس و نگرانی از او وجود دارد. سربازان دشمن مانند اشک چشم‌های غم‌زده در حال حرکت و بی‌قرار هستند.

هوش مصنوعی: صدای نالهٔ بلبل از باغ به گوشم رسید و یاد او در دلم زنده شد، او مانند هلالی زیبا و درخشان در دل من درخشید.

هوش مصنوعی: در حین نبرد و در ژرفای دشواری‌ها، دشمنان به شدت در تلاشند، مانند نوری تازه که در آسمان نمایان می‌شود و زیبایی خاصی دارد، هرچند که فضای نبرد پر از خون و دود است.

هوش مصنوعی: در دل بی‌قراری و هیجان عاشقانه، مثل نبض عاطفی که تند می‌زند، قلم به دست گرفتم و شروع به نوشتن کردم. بی‌هدف و به دور از ابهام، کلمات مانند دارویی برای بیان احساساتم به رشته تحریر درآمدند.

هوش مصنوعی: آسمان به مانند موجودی سرگردان در بیابان عدم شده است، وقتی که دست بالای عرش مانند چمن‌زاری که در حال ضربه خوردن به توپ است، در حال حرکت است.

هوش مصنوعی: غرور و متکبر بودن او به دلیل زیبایی و مقامش، مانند شعله‌ای است که بر مروت و شوخی‌هایش می‌تابد؛ هر کس که در میدان عشق و سالاری او به جنب و جوش بیفتد، دچار این شعله خواهد شد.

هوش مصنوعی: با انرژی و شوقی فراوان، از دل دردناک خیالاتی مانند دانه‌های قرمز رنگ (لعل) که از رگ سنگی خارج می‌شوند، تلاش می‌کند تا در دامان کوه‌ها و بلندی‌ها نمایان شود. در این جا، نور درخشان و شوخی‌آمیز او همچون جرقه‌ای می‌تابد و بر فضا تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: زنی که در زیر دستش، هلال و ماه کامل وجود دارد، به مانند خورشید تابان و درخشان است و از هر نقشی که به او می‌زند، نور و زیبایی می‌تابد.

هوش مصنوعی: در دشت، به جای نرمی و زیبایی نافهٔ آهو، تخم طاووس قرار می‌گیرد، چرا که او با زیبایی و رنگارنگی‌اش در حال حرکت و رقص است.

هوش مصنوعی: وقتی تو به زیبایی و شگفتی برق و تندی آن اشاره کردی، سنگ‌های ریز زیر پا به حرکت درآمدند و امواج دریا مانند خطی مرتب و منظم شکل گرفتند.

هوش مصنوعی: از هر ریسمان و نشانه‌ای که در مسیر زندگی وجود دارد، داستانی پر ارزش و معنادار وجود دارد. بر اثر سفر و تجربیات، همواره آثار و نشانه‌هایی از آن در پس‌زمینه زندگی باقی می‌ماند و همچون ابرهای بهاری در افق قابل مشاهده است.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم ستایش کنم جوهر آتشین نژادی را که در مژگانش مانند نوری برق‌آسا پنهان شده و نامرئی است؟

هوش مصنوعی: از ستایش ساقی کوثر، به لطف خدا، مست و شاداب هستم و اگر در صحبت‌هایم شعری بیان کنم، عذر من قبول است.

هوش مصنوعی: کدام آتش امروز، ای رب، به شدت زبانه کشید که هوای دور و اطرافش را به زیبایی گلستان شبیه کرده است؟

هوش مصنوعی: مانند شمعی که از شکاف پردهٔ چراغ نمایان می‌شود، داغ دل سوزان من هم از چاک سینه‌ام آشکار شده است.

هوش مصنوعی: هر قطره خون من شایستگی این را دارد که مثل یک پروانۀ شب‌تاب در شبستان دل و روح من روشنایی ببخشد، و هر چه بیشتر باشد، این روشنایی قوی‌تر خواهد شد.

هوش مصنوعی: من مانند غنچه‌ای که به خاطر تو غمگین و بی‌روح شده‌ام، با سینه‌ای پر از درد زندگی می‌کنم. شکفتن و زیبایی مانند گل، برایم بی‌معنی است چرا که از تو دورم و احساس می‌کنم که قلبم به خاطر این جدایی پاره پاره شده است.

هوش مصنوعی: پرهای طاووس به رنگ گل است و شعله‌ای از باغ را به تصویر می‌کشد، اما آن شمع رنگارنگ فقط در زیبایی و گرمی باغ درخشید.

هوش مصنوعی: غبغب او به نوعی با شیر صبح عید آمیخته شده و زیبایی و رنگ لعل او به خاطر شیرینی زندگی جان گرفته است.

هوش مصنوعی: هر قطره خون من به مانند قمر می‌درخشد و آواز بلبل را می‌سراید، به خاطر یاد و خاطر سروی که در زمان‌های مختلف به آرامی قدم می‌زند.

هوش مصنوعی: خداوندا، دل من را با محبت علی روشن کن، مانند شمعی که از نور خورشید روشن و درخشان شده است.

هوش مصنوعی: بدن مرا به خاک منطقهٔ نجف تبدیل کن، تا در آن مکان آرامش یابم؛ جایی که زیبایی و درخشش چشم سلیمان را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: در آن سرزمین، خاک به قدری خاص است که می‌تواند مرده‌ها را در لحظه زنده کند، و در همان سرزمین، ریگ‌ها به آرامی در حال حرکت هستند و جسمی که بی‌جان شده، در آنجا قرار دارد.

هوش مصنوعی: روح‌الامین (فرشته‌ای که پیام‌های خدا را به انسان‌ها می‌رساند) از سجدهٔ آدم (انسان اول) پذیرفته شد، اما این امر به خاطر خاک آن وادی (زمین) است که جسم انسان از آن شکل گرفته است.

هوش مصنوعی: نفَس جبرئیل، فرشته‌ی وحی، به زندگی تازه‌ای می‌دهد و از هوای او، جان تازه‌ای برای ریگ‌های تشنه‌اش به وجود می‌آورد تا آب حیات، روح آن‌ها را نوازش کند.

هوش مصنوعی: او در نجف است که مانند ستاره‌ای در آسمان می‌درخشد، و زمین به وسیله‌ی وجود او می‌تواند به آسمان برسد.

هوش مصنوعی: به امید اینکه دعایم را بپذیری، به درگاهت آمده‌ام. چون هرگاه خواسته‌های مردان نادان برآورده می‌شود.

هوش مصنوعی: تو می‌دانی که من برادر را بیشتر از جانم دوست دارم، اما مدتی است که جسم نازنینش نیاز به درمان دارد.

هوش مصنوعی: از تو که ولی الله هستی، می‌خواهم درد او را درمان کنی، چرا که می‌دانم می‌توانی به دردهای دیگران نیز تسکین ببخشی.

هوش مصنوعی: من دیگر هیچ نیازی ندارم، زیرا درخواست خود را مطرح کرده‌ام. کسی که به بزرگان و کریمان نیازمند باشد، دیگر نیازی به درخواست ندارد.