هوش مصنوعی: از دامن صبح که نور را بر جهان می‌پاشد، فیض و برکت بر این خاک تیره نازل می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی سرکشی و طغیان او را دید، شعله‌ای از وجودش به‌سوی عابران پرتاب شد و زبانه کشید. این شعله، پاره‌های جانش را بر سر راه دیگران پاشید.

هوش مصنوعی: شعله آتش از آستینم بیرون آمده، مثل شمعی که بالا راست ایستاده است. اشک گرم من به خاطر دیده‌هایی که داشتم، بر آن شعله‌ها افشانه می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر نباشد در این مکان جز درد و رنج و اندوه، نمی‌توان گلی بر سر قبرم نثار کرد.

هوش مصنوعی: نسیم آه من آرام آرام دل را به کناری می‌برد، مانند برگ‌های گل که در باد پاییز پراکنده می‌شوند.

هوش مصنوعی: آه و فریاد من جدا از شماست، مانند شمعی که شعله‌اش حریق دل را بر زبان می‌افزاید.

هوش مصنوعی: این شعر به وصف زیبایی و جذابیت شما می‌پردازد و می‌گوید که لطافت و زیبایی شما به حدی رسیده است که عطر گل‌ها از چهره‌تان به مشام می‌رسد. به عبارت دیگر، زیبایی شما آن‌قدر تماشایی و دلنشین است که می‌تواند بوی خوش گل‌ها را به یاد آورد و به دیگران الهام ببخشد.

هوش مصنوعی: دلم به خاطر زیبایی و پیچیدگی زلف محبوبم مثل گلی که خون سرخ خود را بر زمین ریخته، به شدت غمگین و دردمند است؛ انگار که از شاخهای سنبل، گل‌های ارغوانی به زمین افتاده‌اند.

هوش مصنوعی: بیا که امشب از شدت عشق، دلم آن‌قدر به تپش افتاده که خونش را به آسمان پاشیده است.

هوش مصنوعی: تعجب نکن از اینکه چشم‌های من از گریه پر شده است؛ زیرا هر چیزی که قلبم به خاطر غمت نگه داشته بود، حالا از چشمانم بیرون آمده است.

هوش مصنوعی: بهار فرنگ چقدر مقام و مرتبه‌ای دارد که تو با دست رد به گل‌های باغ بهشت می‌زنی و به آن‌ها اهمیت نمی‌دهی.

هوش مصنوعی: خوشا دل کسی که در هنگام نیاز به محبت و عشق دیگران، با محبت و سخاوتمندی به دور او بچرخد و جان خود را با عشق و فداکاری به او هدیه کند.

هوش مصنوعی: دلی که به خاطر زیبایی موهای تو خراب و رسوا شد، چه مقدار آتش سوزان را در دل خانواده‌اش به وجود آورد.

هوش مصنوعی: نگاه playful تو هر بار که چشمانت را باز می‌کنی، مانند این است که در سرزمین ختن، گردی از سرمه بر زمین می‌پاشی.

هوش مصنوعی: وقتی که نفس از سفر چین زلف او بازگشت، نعمت‌ها و خیری که او به دل هدیه داد، مانند یک ارمغان پراکنده شد.

هوش مصنوعی: کدام دلی وجود دارد که در لحظه‌ای که ابرویش مانند کمان خم می‌شود، تحت تأثیر زیبایی او قرار نگیرد و آمادهٔ عاشقی نشود؟

هوش مصنوعی: از ترس دیگران و درگیری درونم، به خاطر درد و رنجی که دارم، مثل شمعی هستم که آتش سوزان در وجودم را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: افراد با اراده و تلاش خود می‌توانند به قله‌های موفقیت دست پیدا کنند. دنیای نعمت‌ها و خوبی‌ها مانند خورشید در شرق، به همه می‌تابد و فرصت‌های زیادی را در اختیار قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: عقاب خوبان وقتی که به پایین‌تری‌ها نگاه می‌کند، اگر در آشیانه‌اش پر و بالی بگذارد، نشان از بزرگی و قدرتش دارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که دچار تردید و دوگانگی باشد، مانند شیشه ساعت است که همیشه گرد و غبار جدایی را در میان خود پخش می‌کند.

هوش مصنوعی: گذشت جوانی یوسف و اکنون در دوران پیری، موهایش را به سوی کاروان پراکنده می‌کند.

هوش مصنوعی: کسی که برای تأمین معاش خود، آبروی خود را به راحتی در برابر دیگران می‌ریزد، در واقع به خود و شخصیتش آسیب می‌زند و جایگاه و عزت خود را بابت نان و معاش از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: درست است که اهل شعر و سخن نمی‌توانند از شعر فرار کنند و نمی‌توان به سادگی آن را نادیده گرفت؛ به همین دلیل نمی‌توان به راحتی و بی‌ملاحظه درباره آن صحبت کرد.

هوش مصنوعی: او از زمانی که عزیزان بی‌رحم و ناعادل هستند، همیشه دلش پر از نفرت و کینه از این و آن می‌شود.

هوش مصنوعی: با حرکت سر تأیید و با نگاهی چاشنی، می‌توان از آن رهبران گفتار، گنجینه‌های ارزشمند را به نمایش گذاشت.

هوش مصنوعی: بلبل به خاطر قدرشناسی از معشوق، می‌بیند که هزار پری، جان‌های بسیاری را به خاطر او فدای عشق می‌کنند و این را نشانه‌ای از عشق و فداکاری می‌داند.

هوش مصنوعی: وقتی این شعر به دست فرد با تجربه و دانا رسید، او از من و از زیبایی‌های آن، به خوبی ستایش و تعریف کرد.

هوش مصنوعی: زبان من به خوبی می‌تواند از زیبایی‌ها بگوید، اما چه نیازی به این است که درباره کلامات صحبت کنم، وقتی که در مدح و ستایش خداوند، غنای زیادی وجود دارد که می‌توان به راحتی از آن بهره‌مند شد.

هوش مصنوعی: تو پیشوای دین هستی و دین موسی هم به تو وابسته است؛ آن کسی که همچون ابری، ثروت و سعادت را برای همه انسان‌ها می‌بارد و به آنان امید می‌دهد.

هوش مصنوعی: تو ای شاهدی که آسمان با تمامی عظمت و افتخارش، خاک مسیر تو را بر سر ستاره‌ها می‌پاشد.

هوش مصنوعی: همان‌طور که نسیمی که گلبرگ‌های کوچک را بر روی خاک می‌افشاند، بخشش و کرامت تو نیز دامان دریا و معادن را پر از نعمت می‌کند.

هوش مصنوعی: عطر بهار و گلاب، شادی و زیبایی نسیم وجود تو را در دل گلستان پخش کرده است.

هوش مصنوعی: تنها با نگاه محبت‌آمیز تو است که می‌توان سهم واقعی نعمت در دنیا را دریافت کرد و این نعمت به همه جا منتشر می‌شود.

هوش مصنوعی: کدام روزی است که صبح آسمان با زیبایی خود به در ورودی حرم تو نور نمی‌تاباند؟

هوش مصنوعی: وقتی خشم تو با هوای باغ ترکیب می‌شود، اثرش مانند آتش است که دامن گل لاله را در بوستان می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: کلاه خوشحالی مستان به گونه‌ای می‌شود که مانند سر بلندی که دشمن را نادیده می‌گیرد، تیغ تو به همین شکل بالا می‌رود و خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: تیغ تو با یک ضربه هزاران سر را از تن جدا می‌کند، مانند گلی که با یک حرکت، گلبرگ‌هایش را در فصل خزان پخش می‌کند.

هوش مصنوعی: زمین به خاطر وجود تو سبز نشده، بلکه به برکت ستاره‌ها و نور آسمان کرمت، نعمت‌ها و رحمت‌ها بر آن نازل شده است.

هوش مصنوعی: مرا به عنوان یک شخص، با ذوق و هنر تو شعر می‌نویسند، مانند شعله‌ای که از شمع می‌تابد و روشنی را پخش می‌کند.

هوش مصنوعی: همانند برگی که از دل شکستگی رنگین می‌شود، هر کسی که جز ستایش او سخن بگوید، به کام او رنگینی و زیبایی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: زمانی که کسی به دنبال گل و آرزوی خود باشد و از خاک درگاه او بگذرد، به آسمان بلند می‌رسد و زیبایی‌هایش را گسترش می‌دهد.

هوش مصنوعی: به خودم پیمان بسته‌ام که از دریای گرانبهای اشک، مرواریدهای زیبا را از دامن چشمانم بر درگاه تو بریزم.

هوش مصنوعی: همیشه بر اساس قوانین و اصول خود، زندگی با شادی و اندوه را بر سر مردم می‌پاشد.

هوش مصنوعی: به من خوشی و شادی ببخش به طوری که هیچ غمی نتواند به دلم راه پیدا کند و خدای آسمان نتواند غم را به آن وارد کند.