جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۹۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>فزونتر گردد از زهد ریایی نخوت مردم</p></div>
<div class="m2"><p>کدوی باده بر خود بند تا خود را نسازی گم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گره از رشتهٔ تقدیر نگشاید اگر جویا</p></div>
<div class="m2"><p>سراسر پنجهٔ سعی تو یک ناخن شود چون سم</p></div></div>

شمارهٔ ۹۱۳

فزونتر گردد از زهد ریایی نخوت مردم
کدوی باده بر خود بند تا خود را نسازی گم
گره از رشته تقدیر نگشاید اگر جویا
سراسر پنجه سعی تو یک ناخن شود چون سم

هوش مصنوعی: در این متن به نکته‌ای اشاره می‌شود که افراد متظاهر به زهد و دینداری، بیشتر به خودخواهی و نخوت می‌پردازند. شاعر از شنونده می‌خواهد که به جای فریب خوردن از ظاهر و زهد ایجابی، به درون خود توجه کند و از لذات زندگی بهره‌مند شود. همچنین اشاره‌ای به تقدیر و سرنوشت می‌شود که اگر شخصی به دنبال دانستن آن باشد، ممکن است تلاش‌هایش ناچیز و کم‌اثر به نظر برسند. در نهایت، این اشعار به اهمیت تلاش و خودشناسی اشاره دارند.

شمارهٔ ۹۱۱

شمارهٔ ۹۱۲

هوش مصنوعی: وب سایت درازی در برابر خود نگذار و با تظاهر به زهد و پرهیزگاری مغرور نشو. بهتر است به جای فریب خود و دیگران، به مسائل اساسی و درونی خود بپردازی و از دنیای درونی خود آگاهی بیشتری پیدا کنی.

فزونتر گردد از زهد ریایی نخوت مردم

کدوی باده بر خود بند تا خود را نسازی گم

هوش مصنوعی: اگر تقدیر به راحتی تغییر نکند و از پیچیدگی‌هایش کاسته نشود، تلاش تو هم مانند یک ناخن خواهد بود که در مقیاس بزرگ نتواند تأثیری داشته باشد.

گره از رشتهٔ تقدیر نگشاید اگر جویا

سراسر پنجهٔ سعی تو یک ناخن شود چون سم

شمارهٔ ۹۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده