هوش مصنوعی: وقتی که روی لباس خود مانند سوزن دوخت می‌زنی، گاهی به مانند عینکی که بر سر داری، به چشمان خود نظر می‌کنی.

هوش مصنوعی: نامه‌ای می‌نویسم و از شدت شوقی که برای دیدن تو دارم، چشمانم را برای نوشتن آن به شکل گل نرگس تزیین کرده‌ام.

هوش مصنوعی: مانند عینکی که در عوضی فراموش می‌شود، من نیز به خاطر عشق تو، چشم خود را در نامه‌ام پنهان کردم.

هوش مصنوعی: من به دنیای مادی پشت کرده‌ام، با وجود تمایلات و خواسته‌های نفسانی‌ام. در شلوغی و هیاهوی زندگی، چشمانم را بسته‌ام.

هوش مصنوعی: تا کی می‌خواهی به خاطر آرزوهای خود، دل‌تنگی و غم را تجربه کنی و این دردی را که از سرخ و زرد شدن چشمانت ناشی می‌شود، به دوش بکشی؟

هوش مصنوعی: در خیالم، به دنبال زیبایی چهره‌ای هستم که مانند شمع نور افشانی می‌کند و هر بار به چشم خودم منظره‌های مختلفی می‌بینم.