هوش مصنوعی: شب گذشته، کسی آمد و مرا در روز تیره‌ام نشاند و رفت. هیچ‌کس با من نماند جز دلی که خود آن را نیز گرفت و رفت.

هوش مصنوعی: بهار گذشت و حالا دیوانگی من بیشتر شد. دانه‌ای که از خار در دل من کاشت، او را برداشت و رفت.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم شب را به صبح برسانم؟ به کجا بروم؟ هرچند که به او گفتم نرود، اما او شب را ترک کرد و رفت.

هوش مصنوعی: به خاطر شرم و غم از دست دادن تو، چشمانم اشکبار شد و شب جدایی به قدری تاریک و غمگین شد که گویا دامن خود را تکان داد و رفت.

هوش مصنوعی: پا بر زمین بگذار و از مرزهای خود عبور کن، زیرا برکت و نعمت در این میدان است. هر کسی که با اراده و تلاش قدم بردارد، به موفقیت خواهد رسید و به جلو خواهد رفت.

هوش مصنوعی: صبور شدم و اشک‌های خود را فرو خوردم، به‌طوری‌که اشک‌هایم به قدری زیاد بود که آتش دل را خاموش کرد و بعد از آن رفت.

هوش مصنوعی: ببین که چطور صاف و روشن، آنچه را در دل و چشم ماست، به نمایش گذاشت و بی‌خبر از ما رفت.