هوش مصنوعی: زمانی که زیبایی چهره آن سرو خوش‌نما را برداشت، لاله به خاطر شرم از رنگ قرمز لبانش، راهی صحرا شد.

هوش مصنوعی: زیبایی و کمال در آینه‌ی نقص خود را نشان می‌دهد، و هنگامی که به دشت سرو‌ها وارد می‌شوی، قامت تو به‌ویژه بالا و باریک می‌شود.

هوش مصنوعی: ناله‌ام مانند صدای کوه‌ها به خاطر درد بلند شده و به دل سختی که دارم، چنگ زده است و این احساس، همه جا را در بر گرفته است.

هوش مصنوعی: هر کسی که از می لعل (شراب قرمز) بهره‌مند شده و دلش شاد شده، اشک‌هایش همچون دانه‌های یاقوت بر روی صورتش می‌ریزد.

هوش مصنوعی: نسیم به سراغ ما می‌آید و عطر لیلی را به دشت گل می‌آورد، درست مانند ردپایی که بر پیشانی راه صحرا نقش بسته است.

هوش مصنوعی: اگر امروز دلت به خاطر فکر کردن به فردا ناراحت است، خودت را آماده کن تا با شادی و امید، مانند غنچه‌ای در بهار، دلت را شاد کنی.

هوش مصنوعی: او به قد و قامتش خیلی می‌بالد، به‌گونه‌ای که از سر تا پا، در ظاهر به دو رنگی و زیبایی جلوه‌گری می‌کند. قامتش مانند سرو است و زیبایی‌اش، همانند گل، او را ارزشمند و خاص می‌سازد.