هوش مصنوعی: سکینه به پدرش گفت که اگرچه دوست دارم در میدان جنگ بمانم، اما نبودن او برایم سخت است.

هوش مصنوعی: اما چه فایده دارد وقتی که از تو دوری و غم جدایی دوستان بر دوشم سنگینی می‌کند و قلبم را درگیر کرده است؟

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که گلی که در زیر پارچه یا پوشش قرار دارد، به طور مداوم در حال حرکت است، اما در عین حال از بین نمی‌رود. این تعبیر نشان‌دهنده عشق و زیبایی است که همیشه در حال تداوم و حیات است.

هوش مصنوعی: من نه می‌توانم از کربلا دل بکَنم و نه می‌توانم با تو از نینوا جدا شوم.

هوش مصنوعی: ای کاش کسی مانند من در روزگار من دچار مشکلات و رنج‌ها نشود. آسمان لکه‌دار است و درد و ستم بر من بار گشته است.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که در زندگی، حرکت به سمت جلو و پیشرفت ممکن است دشوار باشد، در حالی که احساسات و آرزوهای ما ممکن است به ما دلیلی برای بازگشت به گذشته یا تردید درباره آینده بدهند. در واقع، ما با چالش‌هایی روبه‌رو هستیم که تعادل بین پیش رفتن و تسلیم شدن را دشوار می‌کند.

هوش مصنوعی: من به زنجیر و غل و زحمت قدیمی گرفتار شدم و در این سفر دشوار رنج می‌برم. طاقت و توانم به تمامی در این راه صرف می‌شود.

هوش مصنوعی: آه، ساربان من خیلی با انرژی و پرهیجان است و کم توجهی می‌کند. خوب است که کمی صبر داشته باشی و آرام‌تر حرکت کنی.

هوش مصنوعی: از یک سو تو به آرامی می‌ریزی و از سوی دیگر، احساس بی‌قراری و طغیانی در من وجود دارد.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات امکان سوار شدن بر مرکب و وسیله‌ای نیست و وقتی که نیاز به پیاده رفتن دارم، جایی برای اجتماع و دور هم بودن وجود ندارد.

هوش مصنوعی: بدترین حالت این است که حتی به وصال تو دست نیابم، مانند شتری که بارش را در راه به مقصد می‌افکند.

هوش مصنوعی: دل هنوز درگیر زندگی و مشکلات بسیاری است که در آن سرگردانم.

هوش مصنوعی: زمانی که سرت از کسانی که به خوبی رفتار نمی‌کنند، پر از مهر و محبت باشد، این موضوع باعث می‌شود که درد و رنج من بیشتر شود و در عین حال صفات و صدای او برای من جلوه‌ای خاص پیدا کند.

هوش مصنوعی: زمان عمرم به پایان رسیده و حالا کمی نور به من می‌رسد. آیا می‌توانم شناختی از حقیقتی که پیش از این حجاب‌ها وجود داشت، پیدا کنم؟

هوش مصنوعی: اگرچه فردی که در نظرم نیست، همچنان به یاد او هستم.

هوش مصنوعی: ای کسی که از طهارت دامنت، صاحب مهد و موهبت من هستی و از سخنان جان‌افزایت، مدیون نعمت‌ها و خوشبوهای زندگی‌ام هستم.

هوش مصنوعی: من در این دنیا به کسی حساب نمی‌زنم، زیرا تو داور من هستی. هدف نهایی من تو هستی و تمام تلاشم برای رسیدن به توست.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به دامن تو نرسم، امیدم را رها نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: جان دو جهانی فدای تو می‌شود، در حالی که من در بند مشکلات و تنگناهایم. از زندانی که در آن به سر می‌برم، تو مهربانی و پشتیبان من هستی.

هوش مصنوعی: کجا بروم که غیر از تو کسی به فریاد من نرسد؟ یاد تو از زبان من جاری است و اندیشه‌ام همیشه مشغول توست.

هوش مصنوعی: وقتی که می‌روی، انگار در وجودم و در همه‌ی اعضای بدنم باقی مانده‌ای.

هوش مصنوعی: سرم زیر چادر سیاه، مهر و نوری پنهان دارد. رنگ زرد رخسارم از گرد و خون ماه گرفته شده و در سپیده‌دم نمایان است.

هوش مصنوعی: لب‌های سرخ من از تشنگی کبود شده و حالتی به خود گرفته‌اند. اگر نگاهی به من بیندازی، می‌بینی که چقدر به خاطر عشق و محبت، جانم در خطر است و مانند برگ سبز شوق در حال پژمردن هستم.

هوش مصنوعی: اگر امید باطلم را نشکنید، چه چیزی به من می‌دهد.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی به مقام والای زنان در دین اشاره دارد و از جانب آنها به زندگی و یادبود خود اشاره می‌کند. بیان می‌کند که عمر و حیات آنها همچون مرثیه‌ای است که به دستاوردهایشان و جلوه‌های ایمانشان تعلق دارد و در این مسیر، از حیات خود به عنوان محصول و دستاوردی مهم یاد می‌شود.

هوش مصنوعی: من به ویژه برای تو مدح و ستایشی می‌آورم، زیرا شاعر بزرگ و ادیب پارسی‌زبان به خوبی می‌سرايد.

هوش مصنوعی: زمانی که عشق از دل من بیرون برود، گلی که در وجودم رشد کرده، پژمرده می‌شود.