جامی » دیوان اشعار » واسطة العقد » رباعیات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا ما ره تسبیح و ثنا می پوییم</p></div>
<div class="m2"><p>«سبحانک لاعلم لنا» می گوییم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>لوح طلب از حرف دعا می شوییم</p></div>
<div class="m2"><p>چون درخور ماست آنچه ما می گوییم</p></div></div>

دیوان جامی ـ ج ۲ (واسطة العقد، خاتمة الحیاة) - نورالدین عبدالرحمان بن احمد جامی - تصویر ۴۰۸

شمارهٔ ۲

تا ما ره تسبیح و ثنا می پوییم
سبحانک لاعلم لنا می گوییم
لوح طلب از حرف دعا می شوییم
چون درخور ماست آنچه ما می گوییم

هوش مصنوعی: این اشعار به جستجوی تسبیح و ستایش خداوند اشاره دارد. بیان می‌کند که ما در معرفت و علم خود محدودیت داریم و تنها به واسطه دعا و درخواست از خداوند، به درک و فهمی می‌رسیم. در نهایت، آنچه می‌گوییم، با ظرفیت و درک ما هماهنگ است.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: ما در راه ستایش و ذکر نام تو قدم برمی‌داریم و با تمام وجود می‌گوییم: «پاکی برای توست، ما هیچ دانشی نداریم».

تا ما ره تسبیح و ثنا می پوییم

«سبحانک لاعلم لنا» می گوییم

هوش مصنوعی: ما درخواستی که داریم را با کلمات دعا پاک می‌کنیم، زیرا آنچه بیان می‌کنیم، متناسب با خواسته‌های ماست.

لوح طلب از حرف دعا می شوییم

چون درخور ماست آنچه ما می گوییم

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده