هوش مصنوعی: هر چند امیدم مانند دمی به درخت سدره (نماد آرزو و طمع) بند می‌شود، اما دست من به خاطر کوتاهی‌اش نمی‌تواند به تارهای موهای آن سرو بلند برسد.

هوش مصنوعی: چرا آن لب‌ها به شکر آغشته شده‌اند؟ هر لحظه از خشکی، سرم به سنگ می‌خورد و قند می‌شکند.

هوش مصنوعی: گوهر، همان لعل زیبای آن لب است؛ جان‌های ما بر آن گوهر نیکو پیوسته‌اند، اما هر کس که در پی آن نباشد، بهره‌ای از این خوش شانسی نخواهد برد.

هوش مصنوعی: زمانی که از محبوبی دور افتادم، در حالت التهابی و عشق او همچون آتش می‌سوزم و احساساتم را با شور و هیجان بروز می‌دهم.

هوش مصنوعی: ای نصیحت‌گران، مرا مپندارید که از می و خوشی دور شوم، زیرا صدای ساز و موسیقی آنچنان در گوشم فرارفته که هیچ نصیحتی نمی‌تواند مرا از این حال باز دارد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که سگان در کوی او کنار من بنشینند، زیر دیوارش مانند سایه خودم را به او نزدیک می‌کنم.

هوش مصنوعی: عاشق آن کسی هستم که در آغوشش گلی گرفته و خونین‌جامی به دوش دارد. دست خود را از این درد و رنج جدا نکن.