هوش مصنوعی: در این خانقاه زیبا و پرشکوه، دو قرص خورشید و ماه به عنوان نمادهای صبح و شام در نظر گرفته شده‌اند.

هوش مصنوعی: هر زمان که کسی به در می‌آید یا می‌رود، در پنجره‌اش نشسته و چشم‌انتظار است.

هوش مصنوعی: بر روی زائران، به لطف و کرم او، طاق‌هایی وجود دارد که به شکل ابرو گشوده‌اند و از پشت تواضع دو تکه هستند.

هوش مصنوعی: در جایی که آسمان به شکل گنبد است، چرخش مسأله‌ای است که با گوی درخشانی همچون خورشید به دست آمده و مانند دکمه‌ای بر سر کلاه نمایان است.

هوش مصنوعی: این بنا که جایگاه خوشی است، با ارزش و نیکوست و هیچ چیزی در جهان نمی‌تواند به این میزان اهمیت داشته باشد.

هوش مصنوعی: وقتی آب محبت و لطف از سقف او بچکد، شگفتی ندارد اگر گیاهان از سنگفرش او بروید.

هوش مصنوعی: اگر به ظاهر او نگاه کنی و درونش را هم بررسی کنی، متوجه می‌شوی که مانند دوستانش خوشایند و شادی‌بخش است و غم را از دل می‌زداید.

هوش مصنوعی: هر شب که آسمان تاریک می‌شود، ستاره‌ای چون چشمی از دور به خالی بودن ظرف در آشپزخانه‌اش چشم می‌دوزد.

هوش مصنوعی: این شعر درباره یک جوان زیبا است که با موهای سیاه و با طراوتی که ناشی از دودی است که در مطبخ بلند می‌شود، به زندگی خود ادامه می‌دهد. به نوعی به تازگی و شادابی او اشاره دارد و تصویر زنده‌ای از زیبایی و طراوت جوانی را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که کمک و توفیق الهی، بایسته و شایسته است که بر کسی نازل شود که خود به دیگران، به ویژه کسانی که بی‌پناه هستند، یاری می‌رساند. در واقع، شخصی که محبت و بخشش دارد و به دیگران کمک می‌کند، شایسته دریافت حمایت و توفیق از سوی خداوند است.

هوش مصنوعی: دعای خیر او همیشه برای صدق و درستی این حرف، مانند یک ورد و دعاست، و صبح گاهان بر صدق آن گواهی می‌دهد.

هوش مصنوعی: روزگار آنقدر برپا و باعزت باشد که حتی برترین مقامات و تخت‌های قدرت در برابر عظمتش کوچک و بی‌اهمیت به نظر برسند.