هوش مصنوعی: در کنار کوچه‌ات تنها یک استخوان خشک من مانده، که نشانی از من است و یادگاری از عشق و علاقه‌ام به تو به حساب می‌آید.

هوش مصنوعی: در بیابان غم تو، عقل و صبر و هوش از بین رفته‌اند، و دل سرگردانت همچون مسافری است که از کاروان خود جا مانده است.

هوش مصنوعی: ابروها و چشم‌های تو همچون گل زیبایی هستند که در خواب غنوده است و حالت مستی و زیبایی‌ات در کنار کمان رها شده‌ای احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی یکی از آن دو لب، به طرز دل‌نشینی پنهان شده، حس می‌کنم که بخشی از وجودم غایب شده و بخشی دیگر هنوز در اینجا مانده است.

هوش مصنوعی: جان من در اوج آسمان‌ها قرار دارد و به تو نزدیک نیست. اما بر روی زمین، مانند پرنده‌ای هستم که از آشیانه‌ی خود دور مانده است.

هوش مصنوعی: بدون تو، گفت‌و‌گویی نخواهم داشت و برای ناله کردن در راهم، چون وارد شوم، زبانی در دهان دارم که بی‌حرکت مانده است.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به خاطرات جوانی و احساساتی است که با گذر زمان باقی مانده‌اند. شخص به این نتیجه رسیده که نگرانی از کمبود جوانی ندارد، بلکه این ناراحتی از این است که دست‌نخورده و تنها در یادهایش باقی مانده است. این حس تنها بودن و دور ماندن از جوانی، بیشتر او را نگران می‌کند.