هوش مصنوعی: از این‌که خودم را در وضعیت دشواری ببینم ناراحت نیستم، بلکه از این نگرانم که دیگران را در میانهٔ این مشکلات ببینم.

هوش مصنوعی: عاشق دلی ندارد که برای دیگری نگران باشد، چون همه دل‌های عاشق فقط به یک نفر توجه دارند.

هوش مصنوعی: هر لحظه به سبب ویژگی‌های درونی‌ات، شکلی متفاوت به تو می‌دهد و من تو را مانند گل‌هایی می‌بینم که در دست کوزه‌گران هستند.

هوش مصنوعی: به تو گفتم که قیمت تو بسیار پایین است، اما قدمت ارزش هزاران جان را دارد و سزاوار است که من تو را با ارزش و گران‌قیمت ببینم.

هوش مصنوعی: اگر راست می‌گویی که رحم می‌کنی، پس چرا نمی‌بینی که چقدر دلم در عذاب است و از گریه خونین است؟

هوش مصنوعی: هیچ سروی در باغ نیست که قد تو را داشته باشد، ولی من با وجود اینکه همه چیز به صورت نادرست دیده می‌شود، باز هم تو را راست و درست می‌دانم.

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که فردی که در لباس تنگ و محدودیت‌ها زندگی می‌کند و دل بسته به آن است، در نهایت حالتی شبیه به غنچه را پیدا می‌کند. این به این معناست که ممکن است به خاطر محدودیت‌ها و شرایط سخت، آن فرد نتواند به تمام پتانسیل‌های خود برسد و در درونش به کمال نرسد. در واقع، او در انتظار شکفتن و گسترش یافتن است، اما در شرایط کنونی نمی‌تواند به راحتی بر چالش‌ها و موانع غلبه کند.