هوش مصنوعی: ساقی، کمی شراب سرخ به من بده تا بتوانم مدتی از کارهای سیاه و غم‌انگیز زندگی فرار کنم و به دست و دوات خود بیندیشم.

هوش مصنوعی: دل انسان مانند ورق نانوشته‌ای است که پاک و خالی است. پس چرا باید به افکار و خیالات دروغین و راست مشغول شوم و آن را پر کنم؟

هوش مصنوعی: دل‌ام از تنوع رنگ‌ها و زیبایی‌های ظاهری خسته شده است. می‌خواهم چگونه احساسات و تجربه‌هایم را با کلمات و شعر درآمیزم، اما نمی‌دانم چگونه این دو را به هم وصل کنم.

هوش مصنوعی: به توصیف چهره زیبا و دل‌فریب غزالان فکر می‌کنم، همچنین به این موضوع که چطور قافیه‌های شعر را مثل زلف‌های مجعد آن‌ها بپیچم و مرتب کنم.

هوش مصنوعی: تنوع و زیبایی‌ها در شعر و خط من تنها با خلوص قلب و نغمه‌هایی عمیق و دل‌نشین امکان‌پذیر است.

هوش مصنوعی: متأسفانه، امید و آرزوهایمان از میان رفتند و در فضایی که روزگاری پر از شادی و محبت بود، اکنون تنها نابسامانی و ظلمت حاکم شده است. این شرایط بد به خاطر خشونت و رفتار ناگوار برخی افراد است که فضیلت‌ها و رحمت‌ها را از ما گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: اینجا به این موضوع اشاره شده که درد و رنج تو را با سفالی که در دستان خستگان است، نمی‌توان تسکین داد. بنابراین، از بیان داستان‌ها و حکایت‌های مربوط به جام و جمشید خودداری کن. به عبارت دیگر، دردهای تو فراتر از آن است که با داستان‌ها و نشانه‌های مادی قابل بیان باشد.